Του Η. ΜΑΜΑΛΑΚΗ
Κυρίες και κύριοι, ξέρω ότι είστε πολύ κουρασμένοι, σας μίλησαν τουλάχιστον εννιά Πρόεδροι μέχρι τώρα και σας έδωσαν εκατοντάδες αριθμούς και το ανθρώπινο μυαλό δυστυχώς δεν είναι σε θέση να τ’ αφομοιώσει όλα αυτά. Εγώ νομίζω ότι είμαι ο τελευταίος ομιλητής προ του διαλείμματος και νομίζω ότι θα σας ξεκουράσω λιγάκι.
Θέλω να σας πω το εξής: Ότι δεν εμπλέκομαι με κανέναν τρόπο με τη γεωργία. Δηλαδή δεν έχω ούτε αγρούς ιδιόκτητους, ούτε βιομηχανία αγροτική, παρά ταύτα σας λέω ότι αν ξεκινούσα τη ζωή μου πάλι, θα σπούδαζα γεωπόνος. Μ’ έχει συγκινήσει τόσο πολύ η καλλιέργεια της γης και η εκτροφή των ζώων σ’ όλη αυτή την περιοδεία που έχω κάνει, που θα άλλαζα πραγματικά δουλειά.
Θέλω να σας πω ότι σ’ αυτή την απέραντη πορεία που κάνω σαν ένας μέτοικος μέσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δεν την κάνω σαν τουρίστας ή δεν την κάνω σαν ένα άνθρωπος που πάει, βλέπει και φεύγει. Προσπαθώ το μάτι μου να μπει σε βάθος. Και βλέπω –και θα περιοριστώ για τον ελληνικό χώρο- ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που είναι γεμάτη από σπάνια προϊόντα γεωργικά. Κι όταν λέω σπάνια γεωργικά προϊόντα, δεν εννοώ κατ’ ανάγκη προϊόντα που είναι περιορισμένης παραγωγής, αλλά είναι σπάνια ποιοτικά προϊόντα.
Έχω πολύ λίγα απαριθμήσει αυτή τη στιγμή εδώ πέρα: Πρώτα απ’ όλα, τη μαστίχα της Χίου η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν καλλιεργείται απλά και μόνο μόνο στη Χίο, αλλά μόνο στη νότια Χίο. Το μανταρινάκι της Χίου, δεν ξέρω αν το έχετε δοκιμάσει ποτέ, έχει κουκουτσάκια μέσα, αλλά είναι το πιο εύγεστο μανταρίνι όλου του πλανήτη, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο, αναξιοποίητο. Οι ελιές Καλαμών, με κλεμμένο όνομα όπως ακούσαμε, τη χρησιμοποιούν μέχρι και στη νότια Αμερική.
Τις φακές Εγκλουβής, που όσο μερακλήδες και αν είστε, όσα χρήματα και αν διαθέσετε, δε θα τις δοκιμάσετε ποτέ. Τα δαμάσκηνα Σκοπέλου, με τρεις διαφορετικές ποικιλίες, την ξινή, την αυγάτη και την αζάνα. Δεν ξέρω αν τα έχετε δοκιμάσει, θα σας πω μόνο ότι υπάρχουν μόνο 12 παραγωγοί αυτή τη στιγμή, και φοβάμαι ότι μετά από 5-6 χρόνια δε θα υπάρχει κανένας παραγωγός.
Το σαλάμι Λευκάδος, το οποίο ό,τι και να κάνεις δε μπορεί να γίνει έξω απ’ τη Λευκάδα, είναι το μικροκλίμα της περιοχής που το ωριμάζει με αυτό τον τρόπο. Ο κρόκος της Κοζάνης. Το ντοματάκι της Σαντορίνης που δεν έχετε κανέναν εκπρόσωπο από εκεί να σας μιλήσει, που είναι παγκοσμίως μοναδικό διότι αντί για να έχει 5,3 στερεά ύλη μέσα, όπως έχουν όλες οι ντομάτες, αυτό έχει 8 και κάτι, που σημαίνει ότι θέλετε 30% λιγότερη ντομάτα για να κοκκινίσετε ένα φαγητό.
Το αυγοτάραχο Μεσολογγίου (ΠΟΠ) το οποίο δεν το ξέρει κανένας και το διακινεί όλο ένας ιδιώτης εξ αιτίας του μερακιού του. Το ελαιόλαδο, το οποίο κυρίες και κύριοι, πάμε ν’ ανταγωνιστούμε την Ισπανία και την Ιταλία, που δε μπορούμε να το κάνουμε γιατί είμαστε μηδενικοί στο marketing, ενώ το λάδι μας είναι υπεράνω όλων αυτών. Γενετικά σας λέω ότι το λάδι της Μεσσηνίας έχει την ίδια δομή με το λάδι της Τοσκάνης. Φεύγει λοιπόν με βυτία ή και με καράβια, πηγαίνει, συσκευάζεται και πωλείται σε τριπλάσια τιμή σαν τοσκάνικο λάδι.
Το τονάκι της Αλοννήσου. Ο κιτρινόπτερος τόνος περνάει κι απ’ την Αλόννησο. Ψαρεύουν οι ψαράδες εκεί πέρα, το παίρνει ο Συνεταιρισμός των γυναικών, το βάζει μέσα σε μια γυάλα. Εγώ προσωπικά ασχολούμαι με τον τόνο σε μια μεγάλη βιομηχανία. Αυτό που κάνουν οι γυναίκες εκεί πέρα είναι καλύτερο. Επίσης το αλάτι της θάλασσας. Ίσως δεν ξέρετε ότι το περισσότερο αλάτι το οποίο τρώμε έρχεται από το εξωτερικό. Οι αλυκές στο Μεσολόγγι που είναι οι μεγαλύτερες, διοχετεύουν το αλάτι τους όλο στο Μέτσοβο για να το ρίξουν το χειμώνα να μην πιάνει χιόνι. Τέτοια ωραία πράγματα…
Τι είναι αυτό όμως το οποίο δίνει αυτή τη σπανιότητα και τη μοναδικότητα σε ένα προϊόν; Κατ' αρχήν, ευτυχώς, είναι κάποιος που δε μπορούμε να τον λαδώσουμε ή να του επιβάλλουμε κάτι, είναι ο ίδιος ο θεός. Είναι η γη, είναι το μικροκλίμα, είναι η χαράδρα, είναι εκείνο το βουνό που κόβει τον αέρα στο αμπέλι. Και είναι μια γη ευλογημένη. Ας είναι λίγη κι ας έχει πολλά βουνά.
Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό: Ήμουν το Σαββατοκύριακο στη Μακεδονία, σ’ ένα μεγάλο οινοποιείο που είχε εγκαίνια. Μου είπαν λοιπόν ότι στη Μακεδονία, στις δέκα χρονιές έχουν μόνο μια κακή, ενώ στη Γαλλία στις τέσσερις χρονιές έχουν μια κακή. Επομένως, είμαστε προνομιούχοι.
Η ντομάτα η Σαντορινιά, καλλιεργείται σ’ ένα νησί που δε βλέπει ποτέ στη ζωή της νερό. Σκάβουν έναν λάκκο, φυτεύουν μια μικρή ντοματιά και μη τους είδατε! Πάνε μετά από δυο μήνες και κόβουν ντοματάκια. Γι αυτό είναι κι η νοστιμιά της τέτοια, επειδή είναι πάρα πολύ συμπυκνωμένη. Η επόμενη κατηγορία που εξαρτάται η ποιότητα ενός προϊόντος, είναι η επεξεργασία του.
Ελαιόλαδο: Λέμε ότι πουλάμε έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Αλήθεια σας λέω, σας το λέω υπεύθυνα, είναι το καλύτερο της Ευρώπης. Όπου και να πάτε, όπου και να το συγκρίνετε. Όμως ένα ελαιόλαδο δεν πουλιέται σαν έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Ένα ελληνικό ελαιόλαδο έχει κι άλλα στοιχεία. Υπάρχουν ελαιόλαδα στην Ελλάδα που μυρίζουν αμύγδαλο. Και τα παίρνουν, τα ξεχωρίζουν. Πουλιούνται 24 ευρώ το κιλό. Δηλαδή 240.000 ευρώ ο τόνος. Υπάρχουν ελαιόλαδα πολύ χαρακτηριστικής οξύτητας. Η Σητεία συσκεύασε ελαιόλαδο με 0,3% οξύτητα. Και υπάρχει και ελαιόλαδο που έχει 0,1%. Αυτά τα θέλει ο κόσμος και τα εκτιμά, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εμείς τα περνάμε ντούκου.
Για να μη σας πω για το αυγοτάραχο του Μεσολογγίου, το οποίο όντας προϊόν προστατευμένης ονομασίας προέλευσης, ακολουθεί το Υπουργείο μια διαδικασία που δυσκολεύει τόσο πολύ τα πράγματα που δεν υπάρχει περίπτωση να πουληθεί αυγοτάραχο Μεσολογγίου στο Μεσολόγγι. Όλο το τρώνε στις ταβέρνες οι ψαράδες πίνοντας τα ουζάκια τους. Κι έχει βρεθεί ένας παραγωγός, καλή του ώρα, ο οποίος μαζεύει το αυγοτάραχο απ’ όλη τη νότια παραλία της Ελλάδας, το συσκευάζει με τ’ όνομά του και το εξάγει παντού, μέχρι και στην Αμερική και στη Νέα Υόρκη.
Άρα λοιπόν, κυρίες και κύριοι, εκτός από τη γη και την τίμια επεξεργασία, απαιτείται κι ένα μεράκι. Και το μεράκι δεν υπάρχει κανένα Υπουργείο που να το απονείμει ή να το βοηθήσει.
Το 2000 έγινε ένα Συνέδριο στη Σαντορίνη, ένα Συνέδριο για το ντοματάκι. Το είχαν δημιουργήσει διάφοροι φορείς του νησιού, συν τον Συνεταιρισμό. Η παραγωγή είχε μειωθεί στους 20 τόνους ετησίως. Που σημαίνει ότι αν δεν γινόταν κάτι, την επόμενη χρονιά θα ήταν 10 και αυτή τη στιγμή θα ήταν μηδέν. Μία από τις ιδέες που υπήρχαν, ήταν να βραβεύσουν τους παλιούς Σαντορινιούς γέροντες που καλλιεργούσαν ντοματάκι. Ξέρετε ότι είχε 24 εργοστάσια ντομάτας η Σαντορίνη και τώρα έχει μόνο του Συνεταιρισμού, το οποίο δουλεύει και υποτονικά…
Έρχονταν τα γεροντάκια και τους δίναμε ένα καδράκι, ένα τίποτα δηλαδή, έκανε δεν έκανε 20 ευρώ… Το παίρνανε με τέτοια συγκίνηση, και το πήγαν, είμαι σίγουρος σπίτι τους, και το κρεμάσανε στην καλύτερη μεριά του σαλονιού τους. Την επόμενη χρονιά, η Σαντορίνη είχε 400 τόνους ντοματάκι. Από λίγα καδράκια που δοθήκανε….Έχουμε μεράκι, έχουμε αγάπη και τρυφερότητα. Ας τα εκμεταλλευτούμε σωστά.
Και, το κυριότερο κυρίες και κύριοι, το οποίο οι προλαλήσαντες με κάλυψαν αλλά θα σας το πω, είναι ότι επειδή ο κύριος όγκος των γεωργικών προϊόντων της Ελλάδας διακινείται μέσα από τους Συνεταιρισμούς, οι συνεταιριστές –εγώ έχω δουλέψει στη γεωργία πάρα πολύ, συγκόμιζα στάρια στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία πάρα πολλά χρόνια πριν ασχοληθώ με την τηλεόραση και τη διατροφή- είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Να κάνουν Διοικητικά Συμβούλια, να περάσουν τις πολιτικές τους απόψεις, να μην αποφασίσουν τίποτα, να πάνε τα θέματα στις καλένδες και πάει λέγοντας…
Πρέπει να είμαστε τίμιοι, εγώ δεν είμαι συνεταιριστής και μπορώ να τα λέω. Θα σας πω λοιπόν το εξής: Δυο από τους μεγάλους Συνεταιρισμούς που οι εκπρόσωποί τους μίλησαν σήμερα, με μεγάλη ταπεινότητα δήλωσαν τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Και αυτή είναι η λύση. Είναι ο κρόκος της Κοζάνης και η μαστίχα της Χίου. Δεν υπάρχει περίπτωση, το έχω μελετήσει το θέμα πάρα πολύ, ένας Συνεταιρισμός να προσλάβει έναν υπάλληλο καταξιωμένο του marketing για ν’ αναλάβει τις εξαγωγές και την εμπορική καμπάνια.
Διότι πιθανόν αυτός που θα προσλάβει να είναι συγγενής κάποιου από το Διοικητικό Συμβούλιο και ν’ αρχίσει ο άλλος να λέει «γιατί του δώσατε 3.000 ευρώ, και έτσι κι αλλιώς, και γιατί ταξιδεύει και πάει στην Αγγλία, εγώ δεν έχω πάει στην Αγγλία, να με πάρει κι εμένα μαζί του…» και πάει λέγοντας. Άρα, η λύση είναι ένας συνεταίρος από τον ιδιωτικό τομέα που ξέρει τη δουλειά καλύτερα.
Εάν μπορέσουμε να τα βάλουμε αυτά σε τάξη, οι Συνεταιρισμοί στο επίπεδό τους, τις λύσεις που μπορούν και το Υπουργείο στο δικό του επίπεδο επίσης τις λύσεις που μπορεί, νομίζω ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Και έτσι, και εμείς αλλά και στο εξωτερικό θα έχουν όλοι τη χαρά να δοκιμάζουν σπάνια ελληνικά προϊόντα. Σας ευχαριστώ.
Τις φακές Εγκλουβής, που όσο μερακλήδες και αν είστε, όσα χρήματα και αν διαθέσετε, δε θα τις δοκιμάσετε ποτέ. Τα δαμάσκηνα Σκοπέλου, με τρεις διαφορετικές ποικιλίες, την ξινή, την αυγάτη και την αζάνα. Δεν ξέρω αν τα έχετε δοκιμάσει, θα σας πω μόνο ότι υπάρχουν μόνο 12 παραγωγοί αυτή τη στιγμή, και φοβάμαι ότι μετά από 5-6 χρόνια δε θα υπάρχει κανένας παραγωγός.
Το σαλάμι Λευκάδος, το οποίο ό,τι και να κάνεις δε μπορεί να γίνει έξω απ’ τη Λευκάδα, είναι το μικροκλίμα της περιοχής που το ωριμάζει με αυτό τον τρόπο. Ο κρόκος της Κοζάνης. Το ντοματάκι της Σαντορίνης που δεν έχετε κανέναν εκπρόσωπο από εκεί να σας μιλήσει, που είναι παγκοσμίως μοναδικό διότι αντί για να έχει 5,3 στερεά ύλη μέσα, όπως έχουν όλες οι ντομάτες, αυτό έχει 8 και κάτι, που σημαίνει ότι θέλετε 30% λιγότερη ντομάτα για να κοκκινίσετε ένα φαγητό.
Το αυγοτάραχο Μεσολογγίου (ΠΟΠ) το οποίο δεν το ξέρει κανένας και το διακινεί όλο ένας ιδιώτης εξ αιτίας του μερακιού του. Το ελαιόλαδο, το οποίο κυρίες και κύριοι, πάμε ν’ ανταγωνιστούμε την Ισπανία και την Ιταλία, που δε μπορούμε να το κάνουμε γιατί είμαστε μηδενικοί στο marketing, ενώ το λάδι μας είναι υπεράνω όλων αυτών. Γενετικά σας λέω ότι το λάδι της Μεσσηνίας έχει την ίδια δομή με το λάδι της Τοσκάνης. Φεύγει λοιπόν με βυτία ή και με καράβια, πηγαίνει, συσκευάζεται και πωλείται σε τριπλάσια τιμή σαν τοσκάνικο λάδι.
Το τονάκι της Αλοννήσου. Ο κιτρινόπτερος τόνος περνάει κι απ’ την Αλόννησο. Ψαρεύουν οι ψαράδες εκεί πέρα, το παίρνει ο Συνεταιρισμός των γυναικών, το βάζει μέσα σε μια γυάλα. Εγώ προσωπικά ασχολούμαι με τον τόνο σε μια μεγάλη βιομηχανία. Αυτό που κάνουν οι γυναίκες εκεί πέρα είναι καλύτερο. Επίσης το αλάτι της θάλασσας. Ίσως δεν ξέρετε ότι το περισσότερο αλάτι το οποίο τρώμε έρχεται από το εξωτερικό. Οι αλυκές στο Μεσολόγγι που είναι οι μεγαλύτερες, διοχετεύουν το αλάτι τους όλο στο Μέτσοβο για να το ρίξουν το χειμώνα να μην πιάνει χιόνι. Τέτοια ωραία πράγματα…
Τι είναι αυτό όμως το οποίο δίνει αυτή τη σπανιότητα και τη μοναδικότητα σε ένα προϊόν; Κατ' αρχήν, ευτυχώς, είναι κάποιος που δε μπορούμε να τον λαδώσουμε ή να του επιβάλλουμε κάτι, είναι ο ίδιος ο θεός. Είναι η γη, είναι το μικροκλίμα, είναι η χαράδρα, είναι εκείνο το βουνό που κόβει τον αέρα στο αμπέλι. Και είναι μια γη ευλογημένη. Ας είναι λίγη κι ας έχει πολλά βουνά.
Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό: Ήμουν το Σαββατοκύριακο στη Μακεδονία, σ’ ένα μεγάλο οινοποιείο που είχε εγκαίνια. Μου είπαν λοιπόν ότι στη Μακεδονία, στις δέκα χρονιές έχουν μόνο μια κακή, ενώ στη Γαλλία στις τέσσερις χρονιές έχουν μια κακή. Επομένως, είμαστε προνομιούχοι.
Η ντομάτα η Σαντορινιά, καλλιεργείται σ’ ένα νησί που δε βλέπει ποτέ στη ζωή της νερό. Σκάβουν έναν λάκκο, φυτεύουν μια μικρή ντοματιά και μη τους είδατε! Πάνε μετά από δυο μήνες και κόβουν ντοματάκια. Γι αυτό είναι κι η νοστιμιά της τέτοια, επειδή είναι πάρα πολύ συμπυκνωμένη. Η επόμενη κατηγορία που εξαρτάται η ποιότητα ενός προϊόντος, είναι η επεξεργασία του.
Ελαιόλαδο: Λέμε ότι πουλάμε έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Αλήθεια σας λέω, σας το λέω υπεύθυνα, είναι το καλύτερο της Ευρώπης. Όπου και να πάτε, όπου και να το συγκρίνετε. Όμως ένα ελαιόλαδο δεν πουλιέται σαν έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Ένα ελληνικό ελαιόλαδο έχει κι άλλα στοιχεία. Υπάρχουν ελαιόλαδα στην Ελλάδα που μυρίζουν αμύγδαλο. Και τα παίρνουν, τα ξεχωρίζουν. Πουλιούνται 24 ευρώ το κιλό. Δηλαδή 240.000 ευρώ ο τόνος. Υπάρχουν ελαιόλαδα πολύ χαρακτηριστικής οξύτητας. Η Σητεία συσκεύασε ελαιόλαδο με 0,3% οξύτητα. Και υπάρχει και ελαιόλαδο που έχει 0,1%. Αυτά τα θέλει ο κόσμος και τα εκτιμά, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εμείς τα περνάμε ντούκου.
Για να μη σας πω για το αυγοτάραχο του Μεσολογγίου, το οποίο όντας προϊόν προστατευμένης ονομασίας προέλευσης, ακολουθεί το Υπουργείο μια διαδικασία που δυσκολεύει τόσο πολύ τα πράγματα που δεν υπάρχει περίπτωση να πουληθεί αυγοτάραχο Μεσολογγίου στο Μεσολόγγι. Όλο το τρώνε στις ταβέρνες οι ψαράδες πίνοντας τα ουζάκια τους. Κι έχει βρεθεί ένας παραγωγός, καλή του ώρα, ο οποίος μαζεύει το αυγοτάραχο απ’ όλη τη νότια παραλία της Ελλάδας, το συσκευάζει με τ’ όνομά του και το εξάγει παντού, μέχρι και στην Αμερική και στη Νέα Υόρκη.
Άρα λοιπόν, κυρίες και κύριοι, εκτός από τη γη και την τίμια επεξεργασία, απαιτείται κι ένα μεράκι. Και το μεράκι δεν υπάρχει κανένα Υπουργείο που να το απονείμει ή να το βοηθήσει.
Το 2000 έγινε ένα Συνέδριο στη Σαντορίνη, ένα Συνέδριο για το ντοματάκι. Το είχαν δημιουργήσει διάφοροι φορείς του νησιού, συν τον Συνεταιρισμό. Η παραγωγή είχε μειωθεί στους 20 τόνους ετησίως. Που σημαίνει ότι αν δεν γινόταν κάτι, την επόμενη χρονιά θα ήταν 10 και αυτή τη στιγμή θα ήταν μηδέν. Μία από τις ιδέες που υπήρχαν, ήταν να βραβεύσουν τους παλιούς Σαντορινιούς γέροντες που καλλιεργούσαν ντοματάκι. Ξέρετε ότι είχε 24 εργοστάσια ντομάτας η Σαντορίνη και τώρα έχει μόνο του Συνεταιρισμού, το οποίο δουλεύει και υποτονικά…
Έρχονταν τα γεροντάκια και τους δίναμε ένα καδράκι, ένα τίποτα δηλαδή, έκανε δεν έκανε 20 ευρώ… Το παίρνανε με τέτοια συγκίνηση, και το πήγαν, είμαι σίγουρος σπίτι τους, και το κρεμάσανε στην καλύτερη μεριά του σαλονιού τους. Την επόμενη χρονιά, η Σαντορίνη είχε 400 τόνους ντοματάκι. Από λίγα καδράκια που δοθήκανε….Έχουμε μεράκι, έχουμε αγάπη και τρυφερότητα. Ας τα εκμεταλλευτούμε σωστά.
Και, το κυριότερο κυρίες και κύριοι, το οποίο οι προλαλήσαντες με κάλυψαν αλλά θα σας το πω, είναι ότι επειδή ο κύριος όγκος των γεωργικών προϊόντων της Ελλάδας διακινείται μέσα από τους Συνεταιρισμούς, οι συνεταιριστές –εγώ έχω δουλέψει στη γεωργία πάρα πολύ, συγκόμιζα στάρια στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία πάρα πολλά χρόνια πριν ασχοληθώ με την τηλεόραση και τη διατροφή- είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Να κάνουν Διοικητικά Συμβούλια, να περάσουν τις πολιτικές τους απόψεις, να μην αποφασίσουν τίποτα, να πάνε τα θέματα στις καλένδες και πάει λέγοντας…
Πρέπει να είμαστε τίμιοι, εγώ δεν είμαι συνεταιριστής και μπορώ να τα λέω. Θα σας πω λοιπόν το εξής: Δυο από τους μεγάλους Συνεταιρισμούς που οι εκπρόσωποί τους μίλησαν σήμερα, με μεγάλη ταπεινότητα δήλωσαν τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Και αυτή είναι η λύση. Είναι ο κρόκος της Κοζάνης και η μαστίχα της Χίου. Δεν υπάρχει περίπτωση, το έχω μελετήσει το θέμα πάρα πολύ, ένας Συνεταιρισμός να προσλάβει έναν υπάλληλο καταξιωμένο του marketing για ν’ αναλάβει τις εξαγωγές και την εμπορική καμπάνια.
Διότι πιθανόν αυτός που θα προσλάβει να είναι συγγενής κάποιου από το Διοικητικό Συμβούλιο και ν’ αρχίσει ο άλλος να λέει «γιατί του δώσατε 3.000 ευρώ, και έτσι κι αλλιώς, και γιατί ταξιδεύει και πάει στην Αγγλία, εγώ δεν έχω πάει στην Αγγλία, να με πάρει κι εμένα μαζί του…» και πάει λέγοντας. Άρα, η λύση είναι ένας συνεταίρος από τον ιδιωτικό τομέα που ξέρει τη δουλειά καλύτερα.
Εάν μπορέσουμε να τα βάλουμε αυτά σε τάξη, οι Συνεταιρισμοί στο επίπεδό τους, τις λύσεις που μπορούν και το Υπουργείο στο δικό του επίπεδο επίσης τις λύσεις που μπορεί, νομίζω ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Και έτσι, και εμείς αλλά και στο εξωτερικό θα έχουν όλοι τη χαρά να δοκιμάζουν σπάνια ελληνικά προϊόντα. Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου