(Τι θα συμβεί αν αποτύχει η κυβέρνηση Σαμαρά;)
Το σενάριο έχει ως εξής: όχι κατ΄ ανάγκην λόγω κάποιου πιστωτικού γεγονότος, αλλά λόγω κάποιου κυρ-Φώτη ή τυχόν κυρ-Βαγγέλη πέφτει η κυβέρνηση. Κάποτε. Και προκηρύσσονται εκλογές.
Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που οι εκλογές έβγαζαν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα με τις προηγούμενες, η τρικομματική κυβερνητική συνεργασία δεν θα διαλυόταν για να… ξαναστηθεί μετεκλογικά ως είχε. Αν η πρωθυπουργία Σαμαρά συνεχίσει ως έχει, δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση μεταγγίζοντας συγκρατημένες βελτιώσεις, δεν θα μπορέσει να χαρίσει στην ΝΔ ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που κέρδισε στις τελευταίες εκλογές – που ακόμα και η διατήρηση αυτού του ποσοστού αποτελεί υπερρεαλιστικά αισιόδοξο σενάριο, όσο ακολουθείται η σημερινή πολιτική.
Το μόνο που μένει είναι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με σχηματισμό κυβέρνησης συνεπικουρούντων και άλλων κομμάτων (που μάλλον μέχρι τότε το μέτωπο ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ θα έχει μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα) είτε, πολύ πιο απίθανο, με αυτοδυναμία.
Το κλειδί στο ερώτημα τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση με το Μνημόνιο κρύβεται στην προεκλογική δέσμευση ότι «δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες», που επαναλαμβάνουν κορυφαία στελέχη του. Ύστερα από μια προεκλογική περίοδο, όπου στελέχη του κόμματος έβγαιναν στα κανάλια με διαφορετική και αντιφατική γραμμή, αποφασίστηκε ότι λόγω του ενδεχομένου πρωτιάς πρέπει να υπάρξει ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα στις θέσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στο «αλλαγή του Μνημονίου χωρίς μονομερείς ενέργειες». Αν αυτή η γραμμή τηρηθεί, συνεπάγεται μνημονιακή πολιτική (με αποχρώσεις, αλλά πάντως μνημονιακή).
Το ερώτημα δεν είναι με ποιό αίτημα θα πας στους Ευρωπαίους: εκεί ξέρουμε να απαντήσουμε όλοι. Το ερώτημα είναι, τί θα κάνεις αν σου απαντήσουν «όχι». Και η δέσμευση για την αποφυγή μονομερών ενεργειών σημαίνει την εξής και μόνον την εξής πολιτική: Μνημόνιο κι Άγιος ο Θεός.
Η Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικό όπλο εκβιασμού, και πέρα από την θέληση της Μέρκελ, του Ολάντ ή των «αγορών» πρέπει να συνυπολογιστεί το ενδεχόμενο του «βέτο» σε ριζική αλλαγή του προγράμματος προσαρμογής από οποιαδήποτε χώρα με τέτοια εξουσία – ή η υπερψήφιση από τα διάφορα εθνικά κοινοβούλια, κάτι που καθιστά την αρνητική ευρωπαϊκή απάντηση σε άμεση -και όχι έξοχα διπλωματική- κλήση για «παζάρι» σχεδόν βέβαιη. Βάζοντας στην εξίσωση την λείανση της «αντισυστημικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προσπάθεια μεγέθυνσής του, όπου το «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» γίνεται «αστυνομικοί-αδέρφια-ψηφοφόροι», και αφ’ ης στιγμής τηρηθεί η γραμμή «όχι μονομερείς ενέργειες», καταλήγουμε στην αφανή μετεκλογική μνημονιακότητα του ΣΥΡΙΖΑ – ή έστω της πρότασης διακυβέρνησής του. Πόσω δε μάλλον αν κληθεί να συγκυβερνήσει ως ο κύριος εταίρος με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ ή τις μελλοντικές μετεξελίξεις τους.
Ανεβαίνει λοιπόν ένας πρακτικά μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο οποίος μόνον αφ’ ότου αναλάβει την διακυβέρνηση θα αντιληφθεί πραγματικά το μειωμένο περιθώριο κινήσεων και ελιγμών που έχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εφαρμογής του Μνημονίου δεν έχει κανένα μέλλον, κάτι που το γνωρίζει ή θα αναγκαστεί να το διαπιστώσει εν τοις πράγμασι. Ο λαός θα εξαγριώνεται καθημερινά, θα διαδηλώνει δυναμικά, θα πολιορκεί το Κοινοβούλιο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεργατών θα απαντά με δυναμική επέμβαση των ΜΑΤ (με τί άλλο; Με κηρύγματα αγάπης;).
Ένα μόνο ενδεχόμενο επιβίωσης υπάρχει όταν εφαρμόζεις πολιτική τόσο αντίθετη με τις πολιτικές θέσεις της «βάσης» σου: να τα δώσεις όλα στην «αρένα για πολέμους αξιών». Και ο «πόλεμος αξιών» για την πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να χτυπηθεί η Εκκλησία και να αποθεωθεί η λαθρομετανάστευση: μονόδρομος επιβίωσης. Η δυναμική πολιτική προστασίας και αποθέωσης του λαθρομετανάστη θα ανεβάσει έτι περαιτέρω την Χρυσή Αυγή, η οποία θα προσεγγίζει σταδιακά το 30%.
Όταν η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέσει, δηλαδή σε μικρό χρονικό διάστημα από την άνοδό της, οι πολιτικές δυνάμεις θα έχουν ως εξής:
- Η ΝΔ δεν θα έχει επιβιώσει από την ήττα της και θα έχει εξαϋλωθεί, εκτός αν συμβούν τότε, ή στο μεταξύ, οι κοσμογονικές αλλαγές που φωνάζουμε τόσα χρόνια από εδώ.
- Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ ή ο κοινός τους φορέας είναι ούτως η άλλως ψίχουλα, όπως είναι και τώρα. Ξέφτια επιβίωσης, μονοψήφια.
- Θα έχει δημιουργηθεί ένας πραγματικά ακροαριστερός αντιμνημονιακός πόλος αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, μα δεν θα έχει προλάβει να ανδρωθεί επαρκώς ώστε να υπάρχει ενδεχόμενο διακυβέρνησης.
Το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι μια γιγαντωμένη Χρυσή Αυγή του 30% τουλάχιστον, εκτοξευμένη τόσο ψηλά κυρίως από την μεταναστευτική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η οποία θα είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει ναζιστικό (“εθνικοσοσιαλιστικό”) πρόγραμμα διακυβέρνησης και κατάλυσης του σημερινού πολιτεύματος, στο οποίο ο Μιχαλολιάκος μας διαβεβαιώνει ότι «δεν νιώθει άνετα» και ότι «θα έρθει η ώρα, όταν θα είμαστε αρκετά δυνατοί». Η σημερινή Χρυσή Αυγή μας υπενθυμίζει τακτικά διά του επικεφαλής της ότι δεν έχει αλλάξει τους στόχους που είχε όλες αυτές τις δεκαετίες, ότι δεν λειαίνεται στον πυρήνα της από την είσοδό της στον κοινοβουλευτισμό.
Καλωσήρθατε στην Βαϊμάρη
Ξυπνάς το πρωί, με το ξυπνητήρι, από αυτόν τον ενύπνιο εφιάλτη. Και βλέπεις τις δημοσκοπήσεις που μόλις δημοσιεύτηκαν: όλα τα κόμματα κάτω, και η Χρυσή Αυγή με διψήφιο ποσοστό.
Το μόνο -το μόνο!- ενδεχόμενο αποφυγής αυτής της τροπής των πραγμάτων είναι το φαινομενικά ανέφικτο: μια οργιωδώς «αντισυστημική» διακυβέρνηση από τα σήμερα κυβερνώντα κόμματα. Μια ριζοτόμος διακυβέρνηση που θα τιμωρήσει τους υπαιτίους της μεταπολιτευτικής καταστροφής, θα αποδώσει δικαιοσύνη, θα δημεύσει περιουσίες μεγαλοφειλετών, θα χτίσει κράτος, θα πατάξει τα δίκτυα της διαπλοκής και τον άρρωστο πρασινοκυανό κρατισμό, θα αναμορφώσει την Ελλάδα. Όπου ακόμα και η πρωτεργάτες του αίσχους της Μεταπολίτευσης, οι πασοκικοί του πατέρες και οι μιμητές/αντιγραφείς τους, θα αντιληφθούν ότι ο μόνος δρόμος επιβίωσης είναι η δυναμική αυτο-ακύρωσή τους. Και θα κάνουν ακριβώς αυτό: θα διαλύσουν το κράτος που έστησαν και την διαπλοκή στην οποία στηρίχθηκαν, και θα στήσουν Κράτος Δικαίου στην θέση του σημερινού κράτους (του) αδίκου. Έστω μόνο και μόνο για να σώσουν το απολύτως προσωπικό τους τομάρι, αν όχι από φιλοπατρία.
Ανέφικτο;
Ναί, απολύτως ανέφικτο. Εκτός αν αντιληφθεί επιτέλους κάποιος που απουσίαζε επί δεκαετία από τον διαμοιρασμό της λείας του κράτους ότι, ακριβώς λόγω αυτής της απουσίας, είναι ο μόνος εφικτός πυροκροτητής για μια μετεξέλιξη που αποτελεί μονόδρομο.
Σωτήρης Μητραλέξης
Το μόνο που μένει είναι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με σχηματισμό κυβέρνησης συνεπικουρούντων και άλλων κομμάτων (που μάλλον μέχρι τότε το μέτωπο ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ θα έχει μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα) είτε, πολύ πιο απίθανο, με αυτοδυναμία.
Το κλειδί στο ερώτημα τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση με το Μνημόνιο κρύβεται στην προεκλογική δέσμευση ότι «δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες», που επαναλαμβάνουν κορυφαία στελέχη του. Ύστερα από μια προεκλογική περίοδο, όπου στελέχη του κόμματος έβγαιναν στα κανάλια με διαφορετική και αντιφατική γραμμή, αποφασίστηκε ότι λόγω του ενδεχομένου πρωτιάς πρέπει να υπάρξει ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα στις θέσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στο «αλλαγή του Μνημονίου χωρίς μονομερείς ενέργειες». Αν αυτή η γραμμή τηρηθεί, συνεπάγεται μνημονιακή πολιτική (με αποχρώσεις, αλλά πάντως μνημονιακή).
Το ερώτημα δεν είναι με ποιό αίτημα θα πας στους Ευρωπαίους: εκεί ξέρουμε να απαντήσουμε όλοι. Το ερώτημα είναι, τί θα κάνεις αν σου απαντήσουν «όχι». Και η δέσμευση για την αποφυγή μονομερών ενεργειών σημαίνει την εξής και μόνον την εξής πολιτική: Μνημόνιο κι Άγιος ο Θεός.
Η Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικό όπλο εκβιασμού, και πέρα από την θέληση της Μέρκελ, του Ολάντ ή των «αγορών» πρέπει να συνυπολογιστεί το ενδεχόμενο του «βέτο» σε ριζική αλλαγή του προγράμματος προσαρμογής από οποιαδήποτε χώρα με τέτοια εξουσία – ή η υπερψήφιση από τα διάφορα εθνικά κοινοβούλια, κάτι που καθιστά την αρνητική ευρωπαϊκή απάντηση σε άμεση -και όχι έξοχα διπλωματική- κλήση για «παζάρι» σχεδόν βέβαιη. Βάζοντας στην εξίσωση την λείανση της «αντισυστημικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προσπάθεια μεγέθυνσής του, όπου το «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» γίνεται «αστυνομικοί-αδέρφια-ψηφοφόροι», και αφ’ ης στιγμής τηρηθεί η γραμμή «όχι μονομερείς ενέργειες», καταλήγουμε στην αφανή μετεκλογική μνημονιακότητα του ΣΥΡΙΖΑ – ή έστω της πρότασης διακυβέρνησής του. Πόσω δε μάλλον αν κληθεί να συγκυβερνήσει ως ο κύριος εταίρος με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ ή τις μελλοντικές μετεξελίξεις τους.
Ανεβαίνει λοιπόν ένας πρακτικά μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο οποίος μόνον αφ’ ότου αναλάβει την διακυβέρνηση θα αντιληφθεί πραγματικά το μειωμένο περιθώριο κινήσεων και ελιγμών που έχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εφαρμογής του Μνημονίου δεν έχει κανένα μέλλον, κάτι που το γνωρίζει ή θα αναγκαστεί να το διαπιστώσει εν τοις πράγμασι. Ο λαός θα εξαγριώνεται καθημερινά, θα διαδηλώνει δυναμικά, θα πολιορκεί το Κοινοβούλιο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεργατών θα απαντά με δυναμική επέμβαση των ΜΑΤ (με τί άλλο; Με κηρύγματα αγάπης;).
Ένα μόνο ενδεχόμενο επιβίωσης υπάρχει όταν εφαρμόζεις πολιτική τόσο αντίθετη με τις πολιτικές θέσεις της «βάσης» σου: να τα δώσεις όλα στην «αρένα για πολέμους αξιών». Και ο «πόλεμος αξιών» για την πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να χτυπηθεί η Εκκλησία και να αποθεωθεί η λαθρομετανάστευση: μονόδρομος επιβίωσης. Η δυναμική πολιτική προστασίας και αποθέωσης του λαθρομετανάστη θα ανεβάσει έτι περαιτέρω την Χρυσή Αυγή, η οποία θα προσεγγίζει σταδιακά το 30%.
Όταν η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέσει, δηλαδή σε μικρό χρονικό διάστημα από την άνοδό της, οι πολιτικές δυνάμεις θα έχουν ως εξής:
- Η ΝΔ δεν θα έχει επιβιώσει από την ήττα της και θα έχει εξαϋλωθεί, εκτός αν συμβούν τότε, ή στο μεταξύ, οι κοσμογονικές αλλαγές που φωνάζουμε τόσα χρόνια από εδώ.
- Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ ή ο κοινός τους φορέας είναι ούτως η άλλως ψίχουλα, όπως είναι και τώρα. Ξέφτια επιβίωσης, μονοψήφια.
- Θα έχει δημιουργηθεί ένας πραγματικά ακροαριστερός αντιμνημονιακός πόλος αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, μα δεν θα έχει προλάβει να ανδρωθεί επαρκώς ώστε να υπάρχει ενδεχόμενο διακυβέρνησης.
Το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι μια γιγαντωμένη Χρυσή Αυγή του 30% τουλάχιστον, εκτοξευμένη τόσο ψηλά κυρίως από την μεταναστευτική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Η οποία θα είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει ναζιστικό (“εθνικοσοσιαλιστικό”) πρόγραμμα διακυβέρνησης και κατάλυσης του σημερινού πολιτεύματος, στο οποίο ο Μιχαλολιάκος μας διαβεβαιώνει ότι «δεν νιώθει άνετα» και ότι «θα έρθει η ώρα, όταν θα είμαστε αρκετά δυνατοί». Η σημερινή Χρυσή Αυγή μας υπενθυμίζει τακτικά διά του επικεφαλής της ότι δεν έχει αλλάξει τους στόχους που είχε όλες αυτές τις δεκαετίες, ότι δεν λειαίνεται στον πυρήνα της από την είσοδό της στον κοινοβουλευτισμό.
Καλωσήρθατε στην Βαϊμάρη
Ξυπνάς το πρωί, με το ξυπνητήρι, από αυτόν τον ενύπνιο εφιάλτη. Και βλέπεις τις δημοσκοπήσεις που μόλις δημοσιεύτηκαν: όλα τα κόμματα κάτω, και η Χρυσή Αυγή με διψήφιο ποσοστό.
Το μόνο -το μόνο!- ενδεχόμενο αποφυγής αυτής της τροπής των πραγμάτων είναι το φαινομενικά ανέφικτο: μια οργιωδώς «αντισυστημική» διακυβέρνηση από τα σήμερα κυβερνώντα κόμματα. Μια ριζοτόμος διακυβέρνηση που θα τιμωρήσει τους υπαιτίους της μεταπολιτευτικής καταστροφής, θα αποδώσει δικαιοσύνη, θα δημεύσει περιουσίες μεγαλοφειλετών, θα χτίσει κράτος, θα πατάξει τα δίκτυα της διαπλοκής και τον άρρωστο πρασινοκυανό κρατισμό, θα αναμορφώσει την Ελλάδα. Όπου ακόμα και η πρωτεργάτες του αίσχους της Μεταπολίτευσης, οι πασοκικοί του πατέρες και οι μιμητές/αντιγραφείς τους, θα αντιληφθούν ότι ο μόνος δρόμος επιβίωσης είναι η δυναμική αυτο-ακύρωσή τους. Και θα κάνουν ακριβώς αυτό: θα διαλύσουν το κράτος που έστησαν και την διαπλοκή στην οποία στηρίχθηκαν, και θα στήσουν Κράτος Δικαίου στην θέση του σημερινού κράτους (του) αδίκου. Έστω μόνο και μόνο για να σώσουν το απολύτως προσωπικό τους τομάρι, αν όχι από φιλοπατρία.
Ανέφικτο;
Ναί, απολύτως ανέφικτο. Εκτός αν αντιληφθεί επιτέλους κάποιος που απουσίαζε επί δεκαετία από τον διαμοιρασμό της λείας του κράτους ότι, ακριβώς λόγω αυτής της απουσίας, είναι ο μόνος εφικτός πυροκροτητής για μια μετεξέλιξη που αποτελεί μονόδρομο.
Σωτήρης Μητραλέξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου