Κεντροδεξιά: Πολυδιάσπαση η κυριαρχία;

Άρθρο του ανεξάρτητου βουλευτή Ν. Ευβοίας Κώστα Μαρκόπουλου στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

Το μεταπολιτευτικό μοντέλο απεδείχθη κοντόφθαλμο και άκρως επιφανειακό, λειτούργησε δε ως ένα σαθρό υπόβαθρο που δεν άντεξε την παγκόσμια κρίση στην οποία πρωταγωνίστησε η Ελλάδα από το 2009 και έπειτα. Ιστορικά αποδεδειγμένη αιτία των δεινών μας η, επί δεκαετίες, οικοδόμηση ενός συντηρητικού αριστερού κράτους. Συντηρητικό, λόγω της διαρκούς άρνησης οποιασδήποτε ουσιαστικής μεταρρύθμισης και αριστερό, λόγω του έντονου και αντιπαραγωγικού κρατισμού.

Όμως, στην σημερινή πραγματικότητα είναι αναγκαίο να μεταβούμε σ` ένα μεταρρυθμιστικό, φιλελεύθερο αλλά και κοινωνικό κράτος. Με αυτό το πρότυπο λειτουργεί το σύνολο του ανεπτυγμένου κόσμου. Το μοντέλο εμφανίζει παραλλαγές ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική εθνική κουλτούρα. Στην Ευρώπη ο αμερικανικός μονεταρισμός δύσκολα εφαρμόζεται. Οι επιρροές από την αρχαία Ελληνική Δημοκρατία, η χριστιανική δόμηση της κοινωνίας και ο Δυτικός Διαφωτισμός παραπέμπουν σε ένα αξιακό σύστημα που επιβάλλει ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος με «ανθρώπινο πρόσωπο».

Τώρα, ως Έθνος, χρειαζόμαστε νέο σχέδιο, ελληνικής προέλευσης αυτή την φορά και όχι το manual για όλους τους ανά τον πλανήτη υπερχρεωμένους. Αυτό το νέο και ελπιδοφόρο, έχει τον ιστορικό ρόλο να εφαρμόσει η ελληνική κεντροδεξιά. Χωρίς το ιδεολογικό της περίβλημα, η χώρα θα υποτροπιάσει σε αφόρητο κρατισμό ο οποίος υπηρετείται από την λαϊκίστικη αριστερά αλλά και το εγωπαθές ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Ωστόσο και σε αντίθεση με τα πιστεύω των παγκοσμιοποιημένων τεχνοκρατών, τον Ρουβικώνα της κρίσης δεν είναι δυνατόν να τον περάσουμε χωρίς ιδεολογική πυξίδα. Οι όποιες μεταρρυθμίσεις πρέπει να έχουν αιτιολόγηση, ευκρινή στόχο και μετρήσιμο αποτέλεσμα και όχι να εμφανίζονται σαν ατέρμονη τιμωρητική προϋπόθεση των συνεχών δόσεων των δανεικών. Αν η κυβέρνηση πιστεύει στο απαραίτητο των προϋποθέσεων αυτών, ας τις προβάλλει αντί να παριστάνει ότι σύρεται και αναγκάζεται να τις δεχθεί. Επίσης η «τέχνη» της επικοινωνίας τείνει να γίνει αυτοσκοπός αντί για μέσο. Επί παραδείγματι, επί 6 μήνες προβάλλεται η έναρξη του ΕΣΠΑ, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως τα εργοτάξια δεν θα «σκονιστούν» πριν το καλοκαίρι. Η επικοινωνία κέρδισε. Ο Υπουργός μάλλον ζημιώνεται.

Η χώρα έχει ανάγκη από έναν αντισυμβατικό πολιτικό λόγο χωρίς στερεότυπα, αλλά και ένα γενναίο Πρόγραμμα Παραγωγικής Ανασυγκρότησης που θα συνεγείρει και θα κινητοποιήσει την κοινωνία. Εξάλλου, μόνο το όραμα για μια Νέα Ελλάδα είναι δυνατόν να ξαναενώσει την κεντροδεξιά και να την απαγκιστρώσει από τον διαχωρισμό «μνημόνιο - αντιμνημόνιο». Αυτό αφορά τόσο τους ακραιφνώς νεοφιλελεύθερους, που από την αρχή ήταν κρυφοί θιασώτες του μνημονίου, ακόμα και όταν η επίσημη Νέα Δημοκρατία το καταδίκαζε, όσο και τους πεισματικά πολέμιους του μνημονίου που σήμερα είναι είτε διαγραμμένοι είτε αποστασιοποιημένοι είτε και τα δύο. Η ομολογία ΔΝΤ για το λάθος με τον «πολλαπλασιαστή ύφεσης» δίνει σπουδαία ευκαιρία σε όλους μας, να δώσουμε για πρώτη φορά ή για άλλους εκ νέου, τη μάχη της οικονομικής διπλωματίας για μια σωτήρια διόρθωση.

Η παραπάνω συμπυκνωμένη σκέψη αναδεικνύει την ανάγκη για ένα ευρύ πνευματικό κίνημα που θα ενώσει τους κοινωνιστές της δεξιάς με προβεβλημένα πατριωτικά αισθήματα και τους φιλελεύθερους διεθνιστές του κέντρου που έχουν μια πιο παγκοσμιοποιημένη αντίληψη κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων. Η αποστολή της ευρείας κεντροδεξιάς αποτελεί ότι πιο δύσκολο φαντάζεται κανείς: εν μέσω κρίσης να αναδιοργανώσει το άδικο και ατελέσφορο κοινωνικό κράτος, που θα δράσει σαν στήριγμα ανακούφισης για την αντοχή της κοινωνίας. Και βέβαια να φέρει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Άρα ούτε οι κοινωνιστές της λαϊκής δεξιάς έχουν εξωπραγματικές τοποθετήσεις, ούτε οι φιλελεύθεροι μοιάζουν να έχουν κάποια νοσηρή μαζοχιστική διάθεση

Η Ελλάδα χρειάζεται όλους και όλα. Η επιθυμητή πανστρατιά όμως, προϋποθέτει και ένα νέο σε ιδέες και δομές, άλλου είδους κόμμα από τα σημερινά. Με στελέχη και βουλευτές που θα πείθουν, θα μάχονται και θα προβάλουν το «Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης». Που θα επηρεάσουν θετικά τους ψηφοφόρους τους, αντί να δέχονται εκείνοι πιέσεις για πιθανή ευνοιοκρατία. Εννοώ ένα άλλο είδος κόμματος, που θα διαμορφώσει όρους και συνθήκες κοινωνικού διαλόγου.

Η βαθιά κρίση δεν θα μπορέσει να νικήσει τις ιδεολογίες, παραδόσεις και εθνικά οράματα, αλλά ένα είναι βέβαιο: θα γεννήσει ένα νέο πολιτικό σύστημα και όταν φύγει από τη χώρα θα πάρει μαζί της πληθώρα ανάξιων πολιτικών και όχι μόνο. Μην λησμονούμε πως τα πρόσωπα ήταν, είναι και θα είναι οι πρωταγωνιστές. Η ιστορία επιβραβεύει τους πλέον τολμηρούς και τους πλέον προσεκτικούς.