Το πιο επικίνδυνο για μια χώρα, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται σε κρίση, είναι να τεθούν υπό αμφισβήτηση οι βασικές κοινωνικές σταθερές και η κοινή εθνική συνείδηση.
Του Γιάννη Κουρτάκη
Το πιο επικίνδυνο για μια χώρα, ειδικά όταν αυτή βρίσκεται σε κρίση, είναι να τεθούν υπό αμφισβήτηση οι βασικές κοινωνικές σταθερές και η κοινή εθνική συνείδηση. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με την ύπαρξη ενός λαού και πρέπει να μένουν αναλλοίωτα, προκειμένου να ξεπερνιούνται οι ιστορικές φουρτούνες και οι κοινωνίες να βρίσκουν απάνεμα λιμάνια.
Τα γεγονότα της Πέμπτης στο υπουργείο Άμυνας ήλθαν να μας υπενθυμίσουν γι' ακόμη μια φορά πως ο πραγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομικός, αλλά και (κυρίως) πέρα για πέρα εθνικός. Αντιστοίχως, η κρίση δεν είναι μόνο δημοσιονομική, αλλά και βαθιά πολιτική. Με αυτό το δεδομένο, το πρώτο μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση συνεργασίας δεν είναι η πολυπόθητη και πολυδιαφημισμένη ανάπτυξη, αλλά η διατήρηση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. Χωρίς αυτόν τον παράγοντα, η εξίσωση της ανάκαμψης δεν πρόκειται να λυθεί. Αντίθετα, η πατρίδα μας θα γυρίσει σε σκοτεινές περιόδους της ιστορίας της και σίγουρα πολύ πιο επώδυνες από τη σημερινή.
Είναι σαφές ότι το δικαίωμα των εργαζομένων στην αμοιβή είναι ιερό και αδιαπραγμάτευτο, πόσω μάλλον σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς. Ωστόσο, η εικόνα του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, που συμβολίζουν την ενότητα των Ελλήνων και εγγυώνται την ακεραιότητα της χώρας, να παρακαλάει τον Φωτόπουλο και τους ομοίους του να αποχωρήσουν από τη φυσική έδρα του Ελληνικού Στρατού (την οποία λίγο πριν είχαν καταλάβει εν είδει εγχώριων κατακτητών) αγγίζει τουλάχιστον τα όρια του τραγικού. Αναλόγως ντροπιαστικές ήταν και οι εμφυλιακού τύπου συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και Αστυνομίας κάτω από την ελληνική σημαία, η οποία λίγες ώρες πριν είχε υψωθεί από κάποιον νεαρό φαντάρο, που θα μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες με τους συνομηλίκους του για το μέλλον το δικό του και της χώρας και που είναι βέβαιο πως θα αισθανόταν τουλάχιστον θλίψη και αποτροπιασμό στη θέα των επεισοδίων. Τα όσα συνέβησαν στο Πεντάγωνο στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Από τη μια, καταδεικνύουν την απόλυτη προχειρότητα και σαθρότητα του κρατικού μηχανισμού σε όλα του τα επίπεδα, θέτοντας την πολιτική ηγεσία προ των ευθυνών της. Η συγκυβέρνηση οφείλει να εκμεταλλευτεί την πρωτοφανή στα χρονικά κοινοβολευτική της πλειοψηφία, αλλά και τη νωπή λαϊκή εντολή, που έλαβε τη 17η Ιουνίου, και να προχωρήσει σε βαθιές τομές.
Η άμεση παρέμβαση των υπουργών Δημοσίας Τάξεως και Άμυνας όσον αφορά τον επιμερισμό των ευθυνών για την αδράνεια που επέδειξε η Αστυνομία ήταν, αν μη τι άλλο, ευπρόσδεκτη, ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως η ανάγκη αναδιάρθρωσης της λειτουργίας του δημόσιου βίου δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται σε πρόσωπα και μεμονωμένες ενέργειες.
Από την άλλη, ακόμη εν μέσω αυτής της πρωτόγνωρης κρίσης, που «χτυπά» επί δικαίων και αδίκων, οι εργαζόμενοι οφείλουν να αξιολογήσουν και να επιλέξουν τον κοινωνικά και θεσμικά ορθό και κατ' επέκταση αποτελεσματικότερο δρόμο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Η εκούσια ή ακούσια στήριξη των παντός είδους συμφερόντων των παλαιάς κοπής «εργατοπατέρων» δεν βγάζει πουθενά. Στη μνημονιακή Ελλάδα της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και της τρόικας, κανένα αίτημα, καμιάς συντεχνίας (με την καλή έννοια του όρου) δεν θα έχει τύχη, αν πρώτα δεν εξασφαλιστούν ευρύτερες συναινέσεις σε επίπεδο κοινωνίας.
Όμως, καταστάσεις σαν αυτή της Πέμπτης οδηγούν μαθηματικά σε διχαστικές και ανεξέλεγκτες ατραπούς και ταυτόχρονα υπονομεύουν τις θυσίες του ελληνικού λαού και την ελπίδα για τον ερχομό καλύτερων ημερών.
Πηγή: METROGREECEΕίναι σαφές ότι το δικαίωμα των εργαζομένων στην αμοιβή είναι ιερό και αδιαπραγμάτευτο, πόσω μάλλον σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς. Ωστόσο, η εικόνα του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, που συμβολίζουν την ενότητα των Ελλήνων και εγγυώνται την ακεραιότητα της χώρας, να παρακαλάει τον Φωτόπουλο και τους ομοίους του να αποχωρήσουν από τη φυσική έδρα του Ελληνικού Στρατού (την οποία λίγο πριν είχαν καταλάβει εν είδει εγχώριων κατακτητών) αγγίζει τουλάχιστον τα όρια του τραγικού. Αναλόγως ντροπιαστικές ήταν και οι εμφυλιακού τύπου συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και Αστυνομίας κάτω από την ελληνική σημαία, η οποία λίγες ώρες πριν είχε υψωθεί από κάποιον νεαρό φαντάρο, που θα μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες με τους συνομηλίκους του για το μέλλον το δικό του και της χώρας και που είναι βέβαιο πως θα αισθανόταν τουλάχιστον θλίψη και αποτροπιασμό στη θέα των επεισοδίων. Τα όσα συνέβησαν στο Πεντάγωνο στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Από τη μια, καταδεικνύουν την απόλυτη προχειρότητα και σαθρότητα του κρατικού μηχανισμού σε όλα του τα επίπεδα, θέτοντας την πολιτική ηγεσία προ των ευθυνών της. Η συγκυβέρνηση οφείλει να εκμεταλλευτεί την πρωτοφανή στα χρονικά κοινοβολευτική της πλειοψηφία, αλλά και τη νωπή λαϊκή εντολή, που έλαβε τη 17η Ιουνίου, και να προχωρήσει σε βαθιές τομές.
Η άμεση παρέμβαση των υπουργών Δημοσίας Τάξεως και Άμυνας όσον αφορά τον επιμερισμό των ευθυνών για την αδράνεια που επέδειξε η Αστυνομία ήταν, αν μη τι άλλο, ευπρόσδεκτη, ωστόσο είναι ξεκάθαρο πως η ανάγκη αναδιάρθρωσης της λειτουργίας του δημόσιου βίου δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται σε πρόσωπα και μεμονωμένες ενέργειες.
Από την άλλη, ακόμη εν μέσω αυτής της πρωτόγνωρης κρίσης, που «χτυπά» επί δικαίων και αδίκων, οι εργαζόμενοι οφείλουν να αξιολογήσουν και να επιλέξουν τον κοινωνικά και θεσμικά ορθό και κατ' επέκταση αποτελεσματικότερο δρόμο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Η εκούσια ή ακούσια στήριξη των παντός είδους συμφερόντων των παλαιάς κοπής «εργατοπατέρων» δεν βγάζει πουθενά. Στη μνημονιακή Ελλάδα της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και της τρόικας, κανένα αίτημα, καμιάς συντεχνίας (με την καλή έννοια του όρου) δεν θα έχει τύχη, αν πρώτα δεν εξασφαλιστούν ευρύτερες συναινέσεις σε επίπεδο κοινωνίας.
Όμως, καταστάσεις σαν αυτή της Πέμπτης οδηγούν μαθηματικά σε διχαστικές και ανεξέλεγκτες ατραπούς και ταυτόχρονα υπονομεύουν τις θυσίες του ελληνικού λαού και την ελπίδα για τον ερχομό καλύτερων ημερών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου