Μπορείτε να το βρείτε εδώ http://goo.gl/UpsGP
Καθημερινά κάτι από τα παραπάνω συμβαίνει στους γύρω μας - φίλους και γνωστούς. Αυτό το θεωρώ δεδομένο και δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Όλοι μας
νομίζω, μπορούμε με ελάχιστη φαντασία να εκλογικεύσουμε τι ακριβώς γίνεται στους υπόλοιπους (συν)ανθρώπους[1]. Έτσι ίσως να είναι καλύτερα γιατί δεν "στεκόμαστε" σε πρόσωπα και μπορούμε να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα τις καταστάσεις.
Όλους αυτούς τους άγνωστους που ίσως να μην τους γνωρίσουμε ποτέ και που καθημερινά βάλλονται από διάφορα μέτωπα τι να τους πούμε; Τι έχει να τους πει ο καθ' ένας μας; Τι έχω να τους πω εγώ;
Κάποιος θα έλεγε:
"Απολύτως τίποτα δεν χρειάζεται να πεις. Έχεις και 'συ τα προβλήματά σου. Ασχολήσου μ' αυτά - αρκετά ταλαιπωρείσαι."
Αυτή η στάση μπορεί να μ' εξοργίσει σε δευτερόλεπτα. Ίσα που να την συνειδητοποιήσω...
Η κάθε μας επιλογή απ' την ποιο μικρή μέχρι την ποιο μεγάλη είναι πολιτική. Κάθε πολιτική έχει αντίκτυπο στους (συν)ανθρώπους. Οι (συν)άνθρωποί - όπως και εμείς λειτουργούμε μέσα σε κοινωνίες που φυσικά έχουν διάφορες μορφές. Όμως θεωρώ πως δεν έχουμε καμία υποχρέωση προς τις εκάστοτε κοινωνίες αλλά μόνο προς τα μέλη της.
Και αυτό γιατί οι κοινωνίες έχουν "πρέπει" και "μη", "ηθικό" και "ανήθικο", "καλό" και "κακό". Δεν μπορώ να καταλάβω γαμώτο γιατί όλα αυτά πρέπει να είναι τόσο αυστηρά, τόσο περιορισμένα και τόσο συγκεκριμένα που όταν μάλιστα όταν κάποιος τ' αμφισβητήσει βρίσκεται αυτομάτως στο περιθώριο.
Έτσι λοιπόν καταλήγω, όταν έχουμε ευθύνη σε μία τέτοια κοινωνία εκτός από τα μέλη πρέπει να σεβόμαστε τους θεσμούς, τα "χριστά" ήθη κ.τ.λ.
Πάνω απ' όλα αυτά εγώ βάζω τους ανθρώπους. Αλίμονο αν αδιαφορούμε για τους (+) ανθρώπους μόνο και μόνο για να υπηρετήσουμε διάφορες κοινωνικές (και παράλογες πολλές φορές) συμβάσεις.
Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Όλες τις δικαιολογίες πρέπει να τις ξεριζώσουμε... χωρίς δεύτερη σκέψη. Ό,τι δεν μπορεί να σ' αλλάξει σε κρατάει στάσιμο. Ό,τι σε κρατάει στάσιμο σε οδηγεί κατευθείαν στον θάνατο. Αυτό το επιχείρημα ισχύει και στην φυσική. Έχουμε ένα εκκρεμές. Του προσφέρουμε ενέργεια μόνο μία φορά και το θέτουμε σε κίνηση. Το εκκρεμές κάνει φθίνουσα ταλάντωση λόγω της τριβής με τον αέρα και το σκοινί. Αυτό σημαίνει πως μετά από πεπερασμένη ώρα η συνολική ενέργειά του (Κινητική + Δυναμική) θα ισούται με 0. Δηλαδή θα βρίσκεται στην θέση ισορροπίας του χωρίς να έχει την ικανότητα να παράγει έργο. Όλη η ενέργεια που είχε πριν, πλέον έχει μετατραπεί σε θερμότητα. Το εκκρεμές έχει πεθάνει!
Τι θα γίνει όμως αν κάποιος δώσει ενέργεια στο εκκρεμές; Ποιος θα είναι αυτός; Χρειάζεται να είναι κάποιος μαγικός θεός ή απλώς ένας άνθρωπος που θα το σπρώξει με μία κίνηση για να συνεχίσει;
"Κλείνει, ενοικιάζεται, πωλείται. Εξαντλείται." είναι ο θάνατος μας ή μία γερή μπουνιά ώστε να ξεκινήσουμε ξανά;
Υ.Γ. Σκεφτείτε πως αν συνεχίσουμε να παίρνουμε ενέργεια ο ένας απ' τον άλλον ώστε να κάνουμε τις ταλαντώσεις μας, απαλλασσόμαστε από έναν δυνάστη θεό που "παίζει ζάρια και μάλιστα πολλές φορές τα ρίχνει εκεί που δεν φαίνονται" [2]
[1] Για να έχουμε συνανθρώπους πρέπει και εμείς να είμαστε Άνθρωποι. Είναι μία συνεπαγωγή δυστυχώς αυτονόητη.
[2] Στήβεν Χόκινγκ, Το μεγάλο σχέδιο, Εκδ. Κάτοπτρο, 2010
Δημήτρης Μανουσιάκης
Φοιτητής
E-mail: manousiakis.dimitris [at] gmail.com
Skype: manousiakisd
Facebook: Quasar AtCinema
Και αυτό γιατί οι κοινωνίες έχουν "πρέπει" και "μη", "ηθικό" και "ανήθικο", "καλό" και "κακό". Δεν μπορώ να καταλάβω γαμώτο γιατί όλα αυτά πρέπει να είναι τόσο αυστηρά, τόσο περιορισμένα και τόσο συγκεκριμένα που όταν μάλιστα όταν κάποιος τ' αμφισβητήσει βρίσκεται αυτομάτως στο περιθώριο.
Έτσι λοιπόν καταλήγω, όταν έχουμε ευθύνη σε μία τέτοια κοινωνία εκτός από τα μέλη πρέπει να σεβόμαστε τους θεσμούς, τα "χριστά" ήθη κ.τ.λ.
Πάνω απ' όλα αυτά εγώ βάζω τους ανθρώπους. Αλίμονο αν αδιαφορούμε για τους (+) ανθρώπους μόνο και μόνο για να υπηρετήσουμε διάφορες κοινωνικές (και παράλογες πολλές φορές) συμβάσεις.
Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Όλες τις δικαιολογίες πρέπει να τις ξεριζώσουμε... χωρίς δεύτερη σκέψη. Ό,τι δεν μπορεί να σ' αλλάξει σε κρατάει στάσιμο. Ό,τι σε κρατάει στάσιμο σε οδηγεί κατευθείαν στον θάνατο. Αυτό το επιχείρημα ισχύει και στην φυσική. Έχουμε ένα εκκρεμές. Του προσφέρουμε ενέργεια μόνο μία φορά και το θέτουμε σε κίνηση. Το εκκρεμές κάνει φθίνουσα ταλάντωση λόγω της τριβής με τον αέρα και το σκοινί. Αυτό σημαίνει πως μετά από πεπερασμένη ώρα η συνολική ενέργειά του (Κινητική + Δυναμική) θα ισούται με 0. Δηλαδή θα βρίσκεται στην θέση ισορροπίας του χωρίς να έχει την ικανότητα να παράγει έργο. Όλη η ενέργεια που είχε πριν, πλέον έχει μετατραπεί σε θερμότητα. Το εκκρεμές έχει πεθάνει!
Τι θα γίνει όμως αν κάποιος δώσει ενέργεια στο εκκρεμές; Ποιος θα είναι αυτός; Χρειάζεται να είναι κάποιος μαγικός θεός ή απλώς ένας άνθρωπος που θα το σπρώξει με μία κίνηση για να συνεχίσει;
"Κλείνει, ενοικιάζεται, πωλείται. Εξαντλείται." είναι ο θάνατος μας ή μία γερή μπουνιά ώστε να ξεκινήσουμε ξανά;
Υ.Γ. Σκεφτείτε πως αν συνεχίσουμε να παίρνουμε ενέργεια ο ένας απ' τον άλλον ώστε να κάνουμε τις ταλαντώσεις μας, απαλλασσόμαστε από έναν δυνάστη θεό που "παίζει ζάρια και μάλιστα πολλές φορές τα ρίχνει εκεί που δεν φαίνονται" [2]
[1] Για να έχουμε συνανθρώπους πρέπει και εμείς να είμαστε Άνθρωποι. Είναι μία συνεπαγωγή δυστυχώς αυτονόητη.
[2] Στήβεν Χόκινγκ, Το μεγάλο σχέδιο, Εκδ. Κάτοπτρο, 2010
Δημήτρης Μανουσιάκης
Φοιτητής
E-mail: manousiakis.dimitris [at] gmail.com
Skype: manousiakisd
Facebook: Quasar AtCinema
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου