Χριστούγεννα 2012

Γράφει η Νίκα – Μάνου Κατερίνα

Χριστούγεννα για μια ακόμη φορά.

Ο Προαιώνιος Λόγος του Θεού λαμβάνει σάρκα από απειρόγαμη Μητέρα κι έρχεται στον κόσμο. «Το απ’ αιώνος απόκρυφον και Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον» αποκαλύπτεται δια της Θεοτόκου στη γη.

«Ο άσαρκος σαρκούται, ο αόρατος οράται, ο άναρχος άρχεται», ο αθάνατος φαίνεται θνητός και ο ασύγκριτος στη δόξα, «ο ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων», ενδύεται την αδοξία, την ασημία και προχωρεί μέσα στο φθαρτό χρόνο, ενώ είναι αιώνιος.

Έρχεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή που η κτίση θέλησε να Τον υποδεχθεί. Όταν αυτή συγκατατέθηκε στον ερχομό Του. Όταν ολόκληρη η δημιουργία του Θεού είπε το ΝΑΙ δια της Θεοτόκου για να υποδεχθεί τον «εξ’ ουρανών καταβάντα». Όταν Του πρόσφερε άξιο «κατοικητήριο» για να οικήσει...

Εκείνος επιθυμούσε πάντα να έρθει. Αυτή ήταν η Προαιώνια Βουλή Του. Να ενωθεί με τον άνθρωπο υποστατικά. Να μείνει αχώριστος μαζί του και να κοινωνεί με αυτόν «διά παντός». Ο Λόγος του Θεού με το λογικό δημιούργημά Του.

Ο Άπειρος με τον πεπερασμένο. Ο Αναλλοίωτος με τον μεταβαλλόμενο. Ο αληθινά μεγάλος με τον ασύγκριτα μικρό.

Κι όλα αυτά για να του προσφέρει τον ανεξιχνίαστο πλούτο της αγαθότητάς Του, το περισσόν της Ζωής, αυτό που έχει από τον Εαυτό Του, την απειρία, την αϊδιότητα, την ανέκφραστη αγαλλίαση, την «όντως χαρά».

Έρχεται ως άνθρωπος, όμοιος καθ’ όλα με τον άνθρωπο. Συναναστρέφεται μαζί μας. Είναι ένας από εμάς. Είναι ο Εμμανουήλ, ο δικός μας Θεός, όλων των ανθρώπων, των λόγων του Θεού, αλλά και του καθενός ξεχωριστά.

Είναι ο Λόγος, ο εν Αγίω Πνεύματι, που μιλάει με την παρουσία Του και παύουν όλες οι άλλες φωνές… Είναι ο Λόγος που ξεπερνά τη λογική των ανθρώπων και εκτείνεται στην υπέρλογη πραγματικότητα που υπάρχει εξ’ αρχής…

Είναι ο Λόγος που έδωσε στα στόματα των Αγγέλων τον Αρχαγγελικό Ύμνο, για να ψάλλουν στον ερχομό Του το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»…

Είναι ο Λόγος που πρόσταξε τη γη ν’ ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά της και να Τον φιλοξενήσει στο φτωχικό σπήλαιο της Βηθλεέμ…

Είναι ο Λόγος που με άρρητο λόγο οδήγησε τους Μάγους από τα βάθη της Ανατολής στο σπαργανωμένο Βρέφος, το «κείμενον εν τη φάτνη»…

Αυτός ο κατ’ εξοχήν Λόγος συνεχίζει να έρχεται κάθε στιγμή, εκεί που ήρθε «άπαξ εξ αρχής». Σε κάθε καρδιά που θα γίνει άξιο κατοικητήριο της θεότητας, σε κάθε αγκαλιά που θα γίνει φάτνη στοργική για να Τον υποδεχθεί.

Και τότε Εκείνος που κατοικεί στον ουρανό θα μείνει για πάντα στη γη. Γιατί τη γη την κάνει ουρανό Του. Την μεταποιεί, ολόκληρη την μεταμορφώνει. Με την σάρκα Του την ζωοποιεί. Με το θάνατό Του την αθανατίζει. Με την ανάστασή Του την αιωνίζει. Την κάνει εκκλησία Του, Σώμα Του, όπου όλοι χωρούν, όλοι μπορούν ελεύθερα να ζούν.

Αυτό το μυστήριο, το μεγάλο και αληθινό, το απρόσιτο και μεθεκτό, το ασύλληπτο και υπαρκτό, το ακατανόητο και βιωματικό, καλούμαστε όλοι να ζήσουμε και φέτος τα Χριστούγεννα, αλλά και κάθε στιγμή μέσα στο λειτουργικό χρόνο όπου ο Χριστός είναι αιωνίως παρών.

Εκείνος συνεχίζει να έρχεται πάντα ως υπέρλογος Λόγος μέσα στην τόση αλογία και παραλογία της παρούσης ζωής. Μέσα στην οχλαβοή των ανυπόστατων λόγων μας. Μέσα στον θόρυβο των ιδεολογιών μας, στη σύγχυση των διανοημάτων μας, μέσα στην λατρεία των ειδώλων που κατασκευάσαμε για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, για να υπερτονίσουμε την παρουσία μας, για να υποστηρίξουμε τα δίκαιά μας, για να αποδείξουμε την ισχύν των λόγων μας, ουσιαστικά για να επιβεβαιώσουμε για μια ακόμη φορά την κενότητά μας.
Συνεχίζει να έρχεται και φέτος εν μέσω κρίσης οικονομικής, και πνευματικής. Μάλιστα τώρα είναι περισσότερο οικείος σε μας. Φέτος μπορούμε να Τον νοιώσουμε καλύτερα. Στερούμενοι πλέον όλων εκείνων πάνω στα οποία στηρίξαμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας, φτωχοί και τεταπεινωμένοι, μπορούμε να κατανοήσουμε περισσότερο Τον εκουσίως πτωχεύσαντα για μας. Μπορούμε να διακρίνουμε καθαρότερα το Φωτεινό Αστέρι ανάμεσα στα τόσα άλλα που καθημερινά χάνουν την λάμψη τους και να ακολουθήσουμε το ένα, αυτό που εδώ και 2012 χρόνια συνεχίζει να φωτίζει τη γη μας και να της δείχνει το δρόμο για το φτωχικό σπήλαιο της Βηθλέεμ, όπου μέσα από τα σπάργανα και τη φάτνη δεν έπαψε ποτέ να ανατέλλει, η χαρά, η γαλήνη, η ομορφιά , η ελπίδα.
.