Από την "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ":
Συναντήσεις με νεκρούς και αγγέλους, σκέψεις για τον θάνατο και το πέρασμα της ζωής, μνήμες από σχεδόν μεταφυσικά γεγονότα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν συνέβησαν στ’ αλήθεια. Μήπως είναι «Παραμιλητά» της φαντασίας; Ο τίτλος του βιβλίου του Στάθη Κοψαχείλη μάλλον δεν είναι τυχαίος...
Της Έλσας Σπυριδοπούλου
elsaspi@gmail.com
Στις 16 ιστορίες του, τις ντυμένες με ένα υπόγειο φως, ο Στάθης Κοψαχείλης μας συστήνει φιγούρες άλλοτε οικείες και άλλοτε απόκοσμες. Μια μάνα πεθαμένη από χρόνια που εμφανίζεται από το πουθενά μπροστά στον γιο της και του δίνει έναν μικρό κοκκινολαίμη, μια γριά που καπνίζει «σέρτικα Ματσάγγου», καθώς από τότε που φόρεσε τα μαύρα ζει παρέα μόνο με τα ζωντανά και τα τσιγάρα της, έναν άνθρωπο που δεν εμπιστεύεται τη φύση και προτιμά να σκοτώσει τα ζωντανά της πριν τον... φάνε.
Ο συγγραφέας, γιατρός στο επάγγελμα με καταγωγή από το Λιτόχωρο Πιερίας, ζει και εργάζεται εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη.
Ο γενέθλιος τόπος του όμως και τα εκεί βιώματά του έως τα 18, που έφυγε, είναι βαθιά ριζωμένα μέσα του. Τα τιμά ευλαβικά με τη μνήμη και την καταγραφή τους στο χαρτί.
«Είναι ιστορίες που τις έζησα ή τις άκουσα. Ιστορίες που κάποια στιγμή βρήκαν διέξοδο στη γραφή, γιατί ήθελα να μείνουν, να τις διαβάσουν τα παιδιά μου, να μη φύγουν μαζί με μένα» ανέφερε ο ίδιος σε συνομιλία μας.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
Αυτά τα βιώματα έχουν μπολιάσει τα
κείμενά του με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει η γλώσσα της υπαίθρου - γι’ αυτό παραθέτει και ένα γλωσσάρι στο τέλος του βιβλίου. «Η γλώσσα με την οποία βίωνα όλα αυτά τα στοιχεία ήταν το τοπικό ιδίωμα που ομιλούνταν εκεί. Το θεώρησα καλό να χρησιμοποιήσω αρκετές λέξεις χαρακτηριστικές αυτού του ιδιώματος, γιατί έτσι νομίζω θα απέδιδα μεγαλύτερη ακρίβεια» μας εξήγησε.
Κινείται επίσης σε ένα μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτού του είδους η αφήγηση, μεταξύ ύπνου και ξύπνου, αν και εγώ θεωρώ ότι είναι απόλυτα ρεαλιστική η γραφή», τόνισε.
Μια αφήγηση σχεδόν κινηματογραφική, σε ενεστώτα χρόνο, με βασικά πρόσωπα τους προγόνους του. «Περιγράφω μέσα από τους ανιόντες συγγενείς μου ιστορίες που ήταν ατόφιες, ένα υλικό που νομίζω ότι δύσκολα μπορεί πλέον να βρει κανείς σήμερα» υποστήριξε. «Είναι ιστορίες της εποχής του ’50-’60, με τις οποίες μεγάλωσα και έχουν χαθεί μαζί μ’ αυτούς τους ανθρώπους».
Έπεται συνέχεια
Αυτή είναι η πρώτη εκδοτική προσπάθεια του Στάθη Κοψαχείλη. Πολλά από αυτά τα διηγήματα (τα πρώτα γράφτηκαν το 1985) είχαν δημοσιευτεί το 1988 σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό, το «Παραμιλητό» (έτσι ο τίτλος είναι και μια αναφορά στο περιοδικό). Ενδιάμεσα συνέχισε να γράφει, ωστόσο ο αγώνας για την επιβίωση, η ιατρική, η οικογένεια, τον κράτησαν τόσα χρόνια πίσω από τον εκδοτικό στίβο. Τώρα όμως που έγινε η αρχή, ο ίδιος είναι έτοιμος για τη συνέχεια.
Πιστός οπαδός του διηγήματος -«είναι το αγαπημένο μου είδος, η αγαπημένη μου γραφή», ομολογεί- θα συνεχίσει με ιστορίες που βασίζονται όμως και πάλι στο βίωμα. «Μπαίνω και στον χώρο τον οποίο ζω τώρα, αλλά η κυρίως αναφορά είναι στον χώρο που μεγάλωσα. Ο τρόπος ζωής μέσα στην πόλη μάς έχει στερήσει την αθωότητά μας, και ίσως μέσα από τα διηγήματα καλύπτω αυτή την ανάγκη μου να γυρίσω στα παιδικά βιώματα. Είναι μια νοσταλγική αναβίωση ας πούμε της νεότητάς μου. Ίσως ένας τρόπος άμυνας» εξήγησε.
Πληροφορίες
* Βιβλιοπωλείο «Ιανός» (Αριστοτέλους 7). Στις 17 Φεβρουαρίου στις 7 μ.μ. παρουσίαση του βιβλίου του Στάθη Κοψαχείλη «Παραμιλητά» (εκδ. Θερμαϊκός). Θα μιλήσουν οι συγγραφείς Γιώργος Σκαμπαρδώνης και Θωμάς Κοροβίνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου