Από το STATESMEN:
Η πολιτική διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα, από το… παράθυρο της τηλεόρασης με την Άννα Παναγιωταρέα την εποχή των καταλήψεων επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, στην ηγεσία του Συνασπισμού, και από εκεί στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικό μόρφωμα εξουσίας, ως… κλωνοποίηση του «όλου ΠΑΣΟΚ», είναι άξια αναφοράς και επισήμανσης. Ως ένα σημείο, και έκπληξης.
Ο νεαρός πολιτικός αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση βελτίωσης «στον αέρα», καθώς η σημερινή παρουσία του έχει ελάχιστη σχέση με την εικόνα που παρουσίαζε πριν από τρία χρόνια. Πάνω σε αυτή την οφθαλμοφανή βελτίωση λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας οικοδόμησε το πολιτικό εγχείρημα να ηγηθεί ετερόκλητων και ενίοτε… σκοτεινών δυνάμεων, που στο παρελθόν είχαν βρει φιλόξενη στέγη στο διαχρονικά μοιραίο για την Ελλάδα ΠΑΣΟΚ. Και να προσπαθήσει, με τη δική τους ώθηση, να φτάσει στην εξουσία.
Ο νόμος της σύγκρισης με τον δικό του, προηγούμενο εαυτό, λειτουργεί θετικά για τον Αλέξη Τσίπρα. Εκεί ακριβώς όμως, τη στιγμή της αναμέτρησης με το πεπρωμένο του, που θα τον μετέτρεπε σε ηγέτη ευρείας αποδοχής, επομένως και μακράς πνοής, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη μεγάλη ευκαιρία.
Δεν είναι μονάχα η ανοχή που επέδειξε στους… φιλοξενούμενους από το ΠΑΣΟΚ, και τα σημαντικά κομματικά και κοινοβουλευτικά αξιώματα που τους προσέφερε. Είναι πρωτίστως η στάση άρνησης, που μπορεί να συνάδει με ένα μικρό και αντιδραστικό κόμμα της Αριστεράς, δεν έχει ωστόσο καμία σχέση με το θεσμικό ρόλο μιας Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σε μια εθνική πραγματικότητα που εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει σαστισμένος. Δεν προσφέρει στον δημόσιο διάλογο με τη φρεσκάδα που θα έπρεπε να έχει ο πολιτικός λόγος του, ως εκπρόσωπος της γενιάς του, και μάλιστα με αριστερές καταβολές.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, πολυ… πολιτισμικός και με αγεφύρωτα χάσματα αισθητικής, κουλτούρας και ιδεολογικών καταβολών στο εσωτερικό του, μοιάζει με μια μετά-Αριστερά, η οποία θέλει και πάλι να ανεβάσει την Ελλάδα στο… βουνό. Μια προσέγγιση που βρίσκεται μακράν της σημερινής εθνικής πραγματικότητας και των κοινωνικών προτεραιοτήτων.
Κάπως έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να χάνει την ευκαιρία που του δόθηκε. Και επειδή η πολιτική, όπως άλλωστε και η ζωή, έχει τους δικούς της, μη… συζητήσιμους κανόνες, είναι πιθανό το επόμενο διάστημα οι εξελίξεις να τον υπερβούν. Και ο χώρος του οποίου ηγείται σήμερα, να τον ξεπεράσει.
Δεν είναι μονάχα η ανοχή που επέδειξε στους… φιλοξενούμενους από το ΠΑΣΟΚ, και τα σημαντικά κομματικά και κοινοβουλευτικά αξιώματα που τους προσέφερε. Είναι πρωτίστως η στάση άρνησης, που μπορεί να συνάδει με ένα μικρό και αντιδραστικό κόμμα της Αριστεράς, δεν έχει ωστόσο καμία σχέση με το θεσμικό ρόλο μιας Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σε μια εθνική πραγματικότητα που εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει σαστισμένος. Δεν προσφέρει στον δημόσιο διάλογο με τη φρεσκάδα που θα έπρεπε να έχει ο πολιτικός λόγος του, ως εκπρόσωπος της γενιάς του, και μάλιστα με αριστερές καταβολές.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, πολυ… πολιτισμικός και με αγεφύρωτα χάσματα αισθητικής, κουλτούρας και ιδεολογικών καταβολών στο εσωτερικό του, μοιάζει με μια μετά-Αριστερά, η οποία θέλει και πάλι να ανεβάσει την Ελλάδα στο… βουνό. Μια προσέγγιση που βρίσκεται μακράν της σημερινής εθνικής πραγματικότητας και των κοινωνικών προτεραιοτήτων.
Κάπως έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να χάνει την ευκαιρία που του δόθηκε. Και επειδή η πολιτική, όπως άλλωστε και η ζωή, έχει τους δικούς της, μη… συζητήσιμους κανόνες, είναι πιθανό το επόμενο διάστημα οι εξελίξεις να τον υπερβούν. Και ο χώρος του οποίου ηγείται σήμερα, να τον ξεπεράσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου