ΜΝΗΜΟΝΙΑ 1 ΚΑΙ 2 - Ομοιότητες και διαφορές

ΤΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ ΜΠΑΡΑΛΙΑΚΟΥ

Οικονομολόγου

Το Μάιο του 2010  εγκρίθηκε από την πλειοψηφία  της Βουλής με 172 ψήφους (157 ΠΑΣΟΚ, 14 ΛΑΟΣ, και Ντ. Μπακογιάννη) το Μνημόνιο Νο1. Κι άρχισε ο φρενήρης κατήφορος προς την εξαθλίωση των οικονομικά ασθενέστερων και των μικρομεσαίων. Η συνταγή της τρόικας,  γνωστή  ως «συνταγή της Σχολής του Σικάγου» ( εμπνευστής της ο νεοφιλελεύθερος  Μίλτον Φριντμαν και φανατικοί οπαδοί της οι οικονομολόγοι   καθηγητές του Πανεπιστημίου  του Σικάγου), αφού εφαρμόστηκε για πολλά χρόνια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης και αλλού, επιβλήθηκε και στην Ελλάδα. Εισηγητής  και σκληρός επιτηρητής  της πιστής εφαρμογής  της ο ίδιος , το ΔΝΤ, συνεπικουρούμενο από  ΕΕ και ΕΚΤ, συνεργάτες και εκτελεστές οι Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου, Ε. Βενιζέλος και άλλα  ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης του Πα.σο.κ.

Όπως αρκετοί οικονομολόγοι  και πολιτικοί με πρώτο τον πρόεδρο  της ΝΔ, προέβλεψαν  από την πρώτη  στιγμή η άδικη, αντιλαϊκή και επώδυνη συνταγή απέτυχε παταγωδώς.  Γιατί όχι μόνο ήταν η ίδια λάθος εκ κατασκευής  - πράγμα  που αποδείχθηκε  από την εφαρμογή της  σε όλα σχεδόν τα κράτη που εφαρμόστηκε -  αλλά επιπλέον  γιατί ήταν ανεπαρκείς  οι εφαρμόζοντες. Ήταν δε  τόσο  καταστροφική  για την Ελλάδα  η εφαρμογή  της ώστε, παρά τις οριζόντιες περικοπές μισθών  και συντάξεων, παρά τη φορολογική λαίλαπα  που εξαθλίωσε οικονομικά  αδύναμους και μικρομεσαίους  το έλλειμμα παραμένει  διψήφιοι και το δημοσιονομικό χρέος εκτοξεύτηκε από το 120%  στο 170%. Η  χώρα έτσι ουσιαστικά  χρεοκόπησε  και για να αποφευχθεί  η άτακτη χρεοκοπία, που θα μας γύριζε πίσω  στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, φτάσαμε  στη νέα δανειακή σύμβαση, το «κούρεμα» του χρέους και το Μνημόνιο 2.

Το νέο μνημόνιο εγκρίθηκε  από 199 βουλευτές (του Πασοκ και της ΝΔ). Διέπεται  κι αυτό από την ίδια λογική και βασίζεται στην ίδια συνταγή με το Νο1. Από την άποψη  αυτήν τα δύο μνημόνια  μοιάζουν. Ίδια η «μητέρα»  που τα έφερε στη χώρα μας, η Τρόικα, ίδια συνταγή, το ίδιο αντιλαϊκά και άδικα. Είναι όμοια. Όμως διαφέρουν στα εξής:

1. Το Μνημόνιο Νο1  δεν ήταν «μονόδρομος». Την αλήθεια  αυτή την υποστήριξαν τόσο  ξένοι αξιωματούχοι  και αναλυτές όσο και Έλληνες, οι πιο αρμόδιοι  για το  θέμα. Την περασμένη εβδομάδα  στην ειδική επιτροπή της Βουλής  για το χρέος, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλος  κατέθεσε  ότι αφ’ενός  μεν ο κ. Παπανδρέου  είχε ενημερωθεί, από τον  ίδιο, πριν τις εκλογές  της 4ης-10-2009  ότι το έλλειμμα  ήταν διψήφιο, αφετέρου  δε ότι μπορούσε  η κυβέρνηση να δανειστή και να μην υπογράψει το Μνημόνιο 1. Το ίδιο  δηλαδή, ότι δεν ήταν «μονόδρομος» το μνημόνιο κατέθεσε   και ο Πρόεδρος του Οργανισμού  Διαχείρισης  Δημοσίου Χρέους κ. Χριστοδούλου. Κατά συνέπεια  αν δεν προσέφευγε η  τότε κυβέρνηση στην Τρόικα  δεν υπήρχε τότε  κανένας  κίνδυνος χρεοκοπίας της χώρας μας.

Αντιθέτως αν δεν «περνούσε»  από τη Βουλή το Μνημόνιο Νο2  η άτακτη χρεοκοπία   ήταν θέμα ημερών. Και φυσικά  θα την χρεωνόταν  όσοι δεν το ψήφισαν  δηλαδή κυρίως  το κόμμα της ΝΔ.

2. Το Μνημόνιο Νο2  συνοδεύτηκε από το PSI,  το «κούρεμα»  δηλ. κατά 53,5% (105 δις. ευρώ) που περιόρισε  αρκετά  το συνολικό χρέος  της χώρας, και το νέο δάνειο Με το PSI  δεν γλίτωσε  η Ελλάδα από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Όμως συνδυασμό  με το νέο δάνειο  των 130 δις. κέρδισε αρκετό χρόνο. Χρόνο που  αν αξιοποιηθεί σωστά, με τροποποιήσεις  στη συνταγή του ΔΝΤ , με σωστή αποτελεσματική κυβέρνηση και με ανάπτυξη  μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για έξοδο από την κρίση.

3. Ο χρόνος  που κερδίσαμε  ίσως φέρει  και αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ενωση προς τη σωστή κατεύθυνση. Την αλλαγή δηλ. της αποτυχημένης   οικονομικής πολιτικής, την έκδοση ευρωομολόγων, την ενίσχυση των υπερχρεωμένων χωρών  από την ΕΚΤ

4. Αν  και η Ευρωπαϊκή  πολιτική  χαράσσεται  από τον ισχυρό Γαλλογερμανικό άξονα (κυρίως  από τη Γερμανία) κι επομένως  εξαρτάται ελάχιστα  ή καθόλου από μας και  κυρίως από τις πολιτικές εξελίξεις στις χώρες του άξονα, η κυβέρνηση  που θα προκύψει από τις επικείμενες εκλογές αν είναι ικανή και δραστήρια  μπορεί να δρομολογήσει, χωρίς να απομακρυνθεί  από την Ευρωζώνη και την ΕΕ,  συνεργασίες με άλλες χώρες (Ρωσία πχ. ή Ισραήλ) και να εκμεταλλευτεί  τον μεγάλο πλούτο που η πατρίδα μας  κρύβει  στα σπλάχνα της, κι όχι μόνο.