Ο υπουργός του Καραμανλή που πουλούσε σουβλάκια στην Αμερική
"Πουλούσα γύρο, σουβλάκια και δούλευα σαν θυρωρός για να επιβιώσω..." λέει στους UR ο Ι. Δημόπουλος
02.06.2012
Του Ευκλείδη Καραγιαννίδη
Η ιστορία του κ. Ιωάννη Δημόπουλου (στη φωτογραφία δεξιά) μοιάζει και ακούγεται απίστευτη - "too good to be true", αν συγκριθεί με τα σημερινά δεδομένα, την πολιτική θλίψη και σε περιπτώσεις πολιτική αλητεία που ζούμε... Κατά την προσωπική μου δε άποψη, θα έπρεπε να διδάσκεται ως μάθημα πολιτικής διαδρομής σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας μας και όχι μόνο...
Ως υφυπουργός (28 Νοεμβρίου 1977 - 10 Μαΐου 1980 επί κυβερνήσεως του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή) σε ένα κρίσιμο υπουργείο, αυτό του Εμπορίου, σε μια εποχή με διατιμήσεις όλων των αγαθών και καλπάζοντα πληθωρισμό, είχε τις ευκαιρίες να γίνει πολυεκατομμυριούχος (αξίζει δε να σημειωθεί ότι διατέλεσε και ευρωβουλευτής το 1981, στην πρώτη παρουσία μας στο Ευρωκοινοβούλιο).
Αντ΄ αυτού πούλησε την περιουσία του, για να μην επιβαρύνει το κράτος με προσωπικές δαπάνες, και βγήκε φτωχότερος από την πολιτική. Είχε όμως ένα βασικό πλεονέκτημα: τη σύζυγό του - σύντροφο ζωής όπως περήφανα λέει η κόρη τους- μαζί με την οποία έδωσαν μάχη επιβίωσης στην Αμερική, πουλώντας σουβλάκια και γύρο και απασχολούμενος ως θυρωρός σε οικοδομή με πουρμπουάρ 50 σεντς!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
• Κύριε Δημόπουλε, πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα μου, ο όποιος ήταν βουλευτής με το ΕΠΕΚ, το κόμμα του Νικολάου Πλαστήρα. Βγήκε 5 φορές και απέτυχε τρεις. Το 1974, με την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, εντάχθηκα στις τάξεις του κόμματος, αν και οι περισσότεροι από το σόι μου, που ήταν ΕΠΕΚ και όχι δεξιοί, με παρακινούσαν να πάω με τον Παπανδρέου. Το '74 βγήκα λοιπόν βουλευτής, αλλά κάτι με έτρωγε... Δεν μου έφτανε, ήθελα να γίνω και υπουργός. Άρχισα να διαβάζω, να μπαίνω σε επιτροπές, πήγαινα στο Λονδίνο, έκανα έρευνες για την κοινή αγορά και άρχισα να γίνομαι καλός.
Το 1977 με κάνουν υφυπουργό εμπορίου σε μια περίοδο με καλπάζοντα πληθωρισμό και διατιμήσεις σε όλα τα είδη. Γινόταν χαμός, αλλά είχα γερό υπουργείο. Καταλαβαίνεις ποιοι πέρασαν από τα χέρια μου: Μποδοσάκης, Κατσάμπας, Δασκαλόπουλος, Νίκας, Αγγελόπουλος και άλλοι - όλοι οι «κολοσσοί» της εποχής. Έρχονταν στο γραφείο μου και έψαχναν να με βρουν, για να τους δώσω αύξηση, μισή ή μία δραχμή, στα προϊόντα τους.
Εγώ σε αυτά ήμουν άτεγκτος... Άσε που και ο Καραμανλής μάς είχε πει με έμφαση «Παιδιά δεν θα πηγαίνετε ούτε σε δεξιώσεις αυτών ούτε σε τίποτα άλλο. Θέλω να είστε σωστοί». Και παρέμεινα σωστός, παρά τις αμέτρητες ευκαιρίες πού μου δόθηκαν για εύκολο πλουτισμό.
Η περιουσία μου ήταν το μισό "Αστόρια", το ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, το οποίο πούλησα για να το «φάω» στην πολιτική και να σπουδάσουν τα παιδιά μου. Πλήρωνα από την τσέπη μου και τους υπαλλήλους που είχα, δεν φόρτωνα στην κυβέρνηση βάρος.
Τότε εισηγήθηκα τα περίφημα "μονά - ζυγά", όχι για το κυκλοφοριακό, αλλά για να ξοδεύουμε λιγότερο συνάλλαγμα σε βενζίνη. Πέρασα το μέτρο, να σβήνουν το βράδυ τα φώτα και πέρασα ατέλειωτες βραδινές ώρες ελέγχοντας ποιοι συμμορφώνονται και ποιοι όχι. Πέρασα επίσης το να κλείνουν στις 2 το βράδυ τα κέντρα διασκέδασης, για τον ίδιο λόγο.
• Τι ακολούθησε με το πέρας της θητείας σας;
Στις επόμενες εκλογές δεν εκλέχτηκα και η πολιτική με άφησε φτωχότερο για τους λόγους που προανέφερα. Λέω λοιπόν στη γυναίκα μου, τώρα τι θα κάνουμε; Να κάνω τον δικηγόρο; Δεν μπορούσα, γιατί όλοι με βλέπαν για ρουσφέτι. Αφού λοιπόν καθόμουν και μελαγχολούσα με τη γυναίκα μου, 2 περίπου χρόνια, της λέω δεν πάμε στην Αμερική για να δουλέψω; Τα παιδιά μας είχαν γεννηθεί εκεί όταν σπούδαζα, και ήταν εύκολο να πάρουμε πράσινες κάρτες.
Τον Οκτώβριο λοιπόν του 1986 ανοίγω στη Φιλαδέλφεια με έναν ξάδελφό μου, σουβλατζίδικο - γυράδικο, το "Demo's Place", το οποίο έπιασε σε σημείο που να το υμνούν οι τοπικές αμερικανικές εφημερίδες! Εγώ έψηνα και σερβίριζα σουβλάκια, η γυναίκα μου έκοβε γύρο, χωρίς βοήθεια από σερβιτόρους, τίποτα.
Οι αναμνήσεις σας από την εποχή εκείνη;
Μια μέρα, ένας έλληνας Κατερινιώτης από το Λιτόχωρο, που είδε την επιγραφή και ήρθε να φάει, με κοιτάζει απορημένος και με ρωτά: Ρε πατριώτη, κάπου σε έχω δει εσένα, από πού είσαι; Του λέω είχα μαγαζί, το καλύτερο σουβλατζίδικο στην Ομόνοια. "Μα δεν έχω πάει πότε στην Ομόνοια", μου απαντά. Έτρωγε και με κοίταζε περίεργος. "Κάντα άλλα δέκα", μου λέει και τότε του λέω εγώ: "Ρε συ σουβλάκια έφαγες από παντού, από υπουργό έφαγες ποτέ σου σουβλάκια"; "Ρε Δημόπουλε, εσύ είσαι;" μου λέει. "Και στην Κατερίνη λέγαν ότι πήρες τα λεφτά και έφυγες στην Αμερική και εδώ είσαι με ποδιά... Θα πάω πίσω να τους το πω τους αλήτες…".
• Ακολούθησε και δεύτερο σουβλατζίδικο στη Νέα Υόρκη απ΄ ό,τι γνωρίζω;
Στη Φιλαδέλφεια καθίσαμε ένα χρόνο. Πουλήσαμε την «επιχείρηση» και πάμε στο Κονέκτικατ κοντά στη Νέα Υόρκη και ανοίγω και εκεί πιτσαρία, σουβλατζίδικο. Το κάναμε για να έχουμε να φάμε και να βοηθάμε τις σπουδές των παιδιών μας, ευτυχώς δεν είχαμε χρέη. Παράλληλα σπούδασα σε σχολή μεσιτών, την οποία και τελείωσα. Αλλά μετά είδα κάτι νεότερο και καλύτερο, τη σχολή χρηματιστών. Εδώ λέω είναι το μέλλον..
Πήρα όλες τις άδειες χρηματιστή της Wall Street και τότε πούλησα την επιχείρηση και γίνομαι θυρωρός, για να μπορώ να σπουδάζω ,σε ηλικία 55 ετών.
Έχοντας λοιπόν πτυχίο Νομικής, έχοντας διατελέσει υπουργός με σημαντικό έργο, ευρωβουλευτής, άρχισα να σπουδάζω από την αρχή, ενώ παράλληλα ήμουν θυρωρός για τα προς το ζην. Στην οικοδομή υπήρχαν και πολλοί μαύροι και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με τη στολή μου και τη σφυρίχτρα μου καλούσα ταξί, άνοιγα την πόρτα, έμπαινε η μαύρη και μου έδινε 50 σεντς πουρμπουάρ, ούτε ένα δολάριο, τα οποία και κρατούσα.
Το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα στη ζωή είναι ότι εγώ τα βρήκα με τον εαυτό μου. Όταν δούλευα θυρωρός, ο ιδιοκτήτης της οικοδομής, ένας αγράμματος Έλληνας, με έστελνε να του πάρω τσιγάρα και με άφηνε να κρατήσω τα ρέστα. Ευχαριστώ του έλεγα... Είναι σπουδαία υπόθεση να τα βρεις με τον εαυτό σου..
• Πως αποφασίσατε να γυρίσετε στην Ελλάδα;
Θα εμένα εκεί, γιατί άρχισα να βρίσκω και πελατεία. Τα παιδιά μου όμως ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Τότε τα μαζέψαμε και γυρίσαμε Ελλάδα. Ήταν η εποχή που είχε διοριστεί ο Έβερτ υπουργός Υγείας και με κάλεσε για να δουλέψουμε μαζί. Του ζήτησα να γίνω διοικητής νοσοκομείο και πράγματι έγινα διοικητής του ΚΑΤ. Αποφασίσαμε τότε με τη γυναίκα μου να ανοίξουμε σχολή χρηματιστών στην Αθήνα. Συνεταιριζόμαστε, λοιπόν, με τον Αλέξανδρο Μωραϊτάκη και τότε αρχίσαμε να βγάζουμε λεφτά…από το Χρηματιστήριο και συγκεκριμένα από τα παράγωγα, πού εδώ ήταν άγνωστος θεσμός..
Διδάσκαμε εγώ και η γυναίκα μου, φέρναμε αμερικανούς εξεταστές, δίναμε πιστοποιημένα πτυχία .Ένας χρηματιστής με εταιρεία αξίας 200 εκατ. μού πρόσφερε το 6% της εταιρείας και μισθό. Πήγα σαν τρελός! Είχα και τη σχολή και πλέον είχα αποκτήσει χρήματα, έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου χρήματα! Στη συνέχεια άνοιξε υποκατάστημα στη Θεσσαλονίκη και έκτοτε ήρθα και έμεινα εδώ.
Σήμερα ο κ. Δημόπουλος ζει μια ήσυχη ζωή με την πολύτιμη σύντροφο της ζωής του, τη σύζυγό του.
Στην τελευταία μου ερώτηση για το πώς βλέπει τη σημερινή πολιτική σκηνή: "Είναι άθλια -μια απίστευτη αθλιότητα. Καταπάτηση θεσμών και αξιών που δεν ξέρω πού θα μας βγάλει... Δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο. Συμβούλεψα τον γιό μου να μην ασχοληθεί με την πολιτική... Δεν με ακούει, θέλει να κάνει κάτι καλύτερο για τον τόπο του"..
Το 1977 με κάνουν υφυπουργό εμπορίου σε μια περίοδο με καλπάζοντα πληθωρισμό και διατιμήσεις σε όλα τα είδη. Γινόταν χαμός, αλλά είχα γερό υπουργείο. Καταλαβαίνεις ποιοι πέρασαν από τα χέρια μου: Μποδοσάκης, Κατσάμπας, Δασκαλόπουλος, Νίκας, Αγγελόπουλος και άλλοι - όλοι οι «κολοσσοί» της εποχής. Έρχονταν στο γραφείο μου και έψαχναν να με βρουν, για να τους δώσω αύξηση, μισή ή μία δραχμή, στα προϊόντα τους.
Εγώ σε αυτά ήμουν άτεγκτος... Άσε που και ο Καραμανλής μάς είχε πει με έμφαση «Παιδιά δεν θα πηγαίνετε ούτε σε δεξιώσεις αυτών ούτε σε τίποτα άλλο. Θέλω να είστε σωστοί». Και παρέμεινα σωστός, παρά τις αμέτρητες ευκαιρίες πού μου δόθηκαν για εύκολο πλουτισμό.
Η περιουσία μου ήταν το μισό "Αστόρια", το ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, το οποίο πούλησα για να το «φάω» στην πολιτική και να σπουδάσουν τα παιδιά μου. Πλήρωνα από την τσέπη μου και τους υπαλλήλους που είχα, δεν φόρτωνα στην κυβέρνηση βάρος.
Τότε εισηγήθηκα τα περίφημα "μονά - ζυγά", όχι για το κυκλοφοριακό, αλλά για να ξοδεύουμε λιγότερο συνάλλαγμα σε βενζίνη. Πέρασα το μέτρο, να σβήνουν το βράδυ τα φώτα και πέρασα ατέλειωτες βραδινές ώρες ελέγχοντας ποιοι συμμορφώνονται και ποιοι όχι. Πέρασα επίσης το να κλείνουν στις 2 το βράδυ τα κέντρα διασκέδασης, για τον ίδιο λόγο.
• Τι ακολούθησε με το πέρας της θητείας σας;
Στις επόμενες εκλογές δεν εκλέχτηκα και η πολιτική με άφησε φτωχότερο για τους λόγους που προανέφερα. Λέω λοιπόν στη γυναίκα μου, τώρα τι θα κάνουμε; Να κάνω τον δικηγόρο; Δεν μπορούσα, γιατί όλοι με βλέπαν για ρουσφέτι. Αφού λοιπόν καθόμουν και μελαγχολούσα με τη γυναίκα μου, 2 περίπου χρόνια, της λέω δεν πάμε στην Αμερική για να δουλέψω; Τα παιδιά μας είχαν γεννηθεί εκεί όταν σπούδαζα, και ήταν εύκολο να πάρουμε πράσινες κάρτες.
Τον Οκτώβριο λοιπόν του 1986 ανοίγω στη Φιλαδέλφεια με έναν ξάδελφό μου, σουβλατζίδικο - γυράδικο, το "Demo's Place", το οποίο έπιασε σε σημείο που να το υμνούν οι τοπικές αμερικανικές εφημερίδες! Εγώ έψηνα και σερβίριζα σουβλάκια, η γυναίκα μου έκοβε γύρο, χωρίς βοήθεια από σερβιτόρους, τίποτα.
Οι αναμνήσεις σας από την εποχή εκείνη;
Μια μέρα, ένας έλληνας Κατερινιώτης από το Λιτόχωρο, που είδε την επιγραφή και ήρθε να φάει, με κοιτάζει απορημένος και με ρωτά: Ρε πατριώτη, κάπου σε έχω δει εσένα, από πού είσαι; Του λέω είχα μαγαζί, το καλύτερο σουβλατζίδικο στην Ομόνοια. "Μα δεν έχω πάει πότε στην Ομόνοια", μου απαντά. Έτρωγε και με κοίταζε περίεργος. "Κάντα άλλα δέκα", μου λέει και τότε του λέω εγώ: "Ρε συ σουβλάκια έφαγες από παντού, από υπουργό έφαγες ποτέ σου σουβλάκια"; "Ρε Δημόπουλε, εσύ είσαι;" μου λέει. "Και στην Κατερίνη λέγαν ότι πήρες τα λεφτά και έφυγες στην Αμερική και εδώ είσαι με ποδιά... Θα πάω πίσω να τους το πω τους αλήτες…".
• Ακολούθησε και δεύτερο σουβλατζίδικο στη Νέα Υόρκη απ΄ ό,τι γνωρίζω;
Στη Φιλαδέλφεια καθίσαμε ένα χρόνο. Πουλήσαμε την «επιχείρηση» και πάμε στο Κονέκτικατ κοντά στη Νέα Υόρκη και ανοίγω και εκεί πιτσαρία, σουβλατζίδικο. Το κάναμε για να έχουμε να φάμε και να βοηθάμε τις σπουδές των παιδιών μας, ευτυχώς δεν είχαμε χρέη. Παράλληλα σπούδασα σε σχολή μεσιτών, την οποία και τελείωσα. Αλλά μετά είδα κάτι νεότερο και καλύτερο, τη σχολή χρηματιστών. Εδώ λέω είναι το μέλλον..
Πήρα όλες τις άδειες χρηματιστή της Wall Street και τότε πούλησα την επιχείρηση και γίνομαι θυρωρός, για να μπορώ να σπουδάζω ,σε ηλικία 55 ετών.
Έχοντας λοιπόν πτυχίο Νομικής, έχοντας διατελέσει υπουργός με σημαντικό έργο, ευρωβουλευτής, άρχισα να σπουδάζω από την αρχή, ενώ παράλληλα ήμουν θυρωρός για τα προς το ζην. Στην οικοδομή υπήρχαν και πολλοί μαύροι και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με τη στολή μου και τη σφυρίχτρα μου καλούσα ταξί, άνοιγα την πόρτα, έμπαινε η μαύρη και μου έδινε 50 σεντς πουρμπουάρ, ούτε ένα δολάριο, τα οποία και κρατούσα.
Το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα στη ζωή είναι ότι εγώ τα βρήκα με τον εαυτό μου. Όταν δούλευα θυρωρός, ο ιδιοκτήτης της οικοδομής, ένας αγράμματος Έλληνας, με έστελνε να του πάρω τσιγάρα και με άφηνε να κρατήσω τα ρέστα. Ευχαριστώ του έλεγα... Είναι σπουδαία υπόθεση να τα βρεις με τον εαυτό σου..
• Πως αποφασίσατε να γυρίσετε στην Ελλάδα;
Θα εμένα εκεί, γιατί άρχισα να βρίσκω και πελατεία. Τα παιδιά μου όμως ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Τότε τα μαζέψαμε και γυρίσαμε Ελλάδα. Ήταν η εποχή που είχε διοριστεί ο Έβερτ υπουργός Υγείας και με κάλεσε για να δουλέψουμε μαζί. Του ζήτησα να γίνω διοικητής νοσοκομείο και πράγματι έγινα διοικητής του ΚΑΤ. Αποφασίσαμε τότε με τη γυναίκα μου να ανοίξουμε σχολή χρηματιστών στην Αθήνα. Συνεταιριζόμαστε, λοιπόν, με τον Αλέξανδρο Μωραϊτάκη και τότε αρχίσαμε να βγάζουμε λεφτά…από το Χρηματιστήριο και συγκεκριμένα από τα παράγωγα, πού εδώ ήταν άγνωστος θεσμός..
Διδάσκαμε εγώ και η γυναίκα μου, φέρναμε αμερικανούς εξεταστές, δίναμε πιστοποιημένα πτυχία .Ένας χρηματιστής με εταιρεία αξίας 200 εκατ. μού πρόσφερε το 6% της εταιρείας και μισθό. Πήγα σαν τρελός! Είχα και τη σχολή και πλέον είχα αποκτήσει χρήματα, έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου χρήματα! Στη συνέχεια άνοιξε υποκατάστημα στη Θεσσαλονίκη και έκτοτε ήρθα και έμεινα εδώ.
Σήμερα ο κ. Δημόπουλος ζει μια ήσυχη ζωή με την πολύτιμη σύντροφο της ζωής του, τη σύζυγό του.
Στην τελευταία μου ερώτηση για το πώς βλέπει τη σημερινή πολιτική σκηνή: "Είναι άθλια -μια απίστευτη αθλιότητα. Καταπάτηση θεσμών και αξιών που δεν ξέρω πού θα μας βγάλει... Δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο. Συμβούλεψα τον γιό μου να μην ασχοληθεί με την πολιτική... Δεν με ακούει, θέλει να κάνει κάτι καλύτερο για τον τόπο του"..
Αν το ήθος είναι κληρονομικό, τότε σίγουρα θα το κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου