ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ «Ω Πανύμνητε Μήτερ…»

γράφει

ο Σωτήριος Δ. Μασταγκάς

        Η φυσιογνωμία της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο προβάλει επιβλητική και σεμνή, συγκεντρώνει τη σκέψη και την αφοσίωσή μας, την αγάπη και τον σεβασμό μας και γεννά στις χριστιανικές καρδιές τα πιο αγνά και τα ωραιότερα συναισθήματα.

        Ο Αύγουστος είναι γεμάτος ευλαβικές εκδηλώσεις στην ιερή μνήμη της πολυύμνητης Παναγίας μητέρας. Οι πιστοί την υμνούν, την τιμούν, τη μεγαλύνουν, ορθοστατούν ή γονατίζουν παρακλητικά και ευγνώμονα μπροστά στη δόξα του σεβάσμιου προσώπου και την ταπείνωσή της. Προτυπώσεις και προφητείες, σύνοδοι και μεγάλοι πατέρες, ασκητές, υμνογράφοι και ποιητές εκείνη υμνολογούν, για εκείνη μιλούν. Τον μήνα Αύγουστο, ιδιαίτερα, τον φορτισμένο με τη μνήμη της μεγάλης γιορτής της, βρίσκουμε στα χείλη και τις καρδιές των Ορθοδόξων εγκώμια και μεγαλυνάρια, Θεοτοκία και ωδές.

        Την Παναγία την ύμνησαν, τη ζωγράφισαν, της έγραψαν ποιήματα και ύμνους, της έκτισαν εκκλησίες και μοναστήρια, της σκάλισαν τέμπλα, της κέντησαν καντήλια και σκευοφυλάκια και της χάρισαν το περιβόλι του Άθωνα κατάσπαρτο με μοναστήρια αφιερωμένα στη λατρεία της.

        Ο Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας της Παναγίας. Απ’ άκρου σε άκρον η ελληνική γη ζει την αποθέωση της ομορφιάς της. Η Κοίμηση της Θεοτόκου, που γιορτάζουμε στις Δέκα Πέντε Αυγούστου, έχει πάρει στη ζωή των Ελλήνων την έννοια ενός δεύτερου Πάσχα, μιας δεύτερης Λαμπρής, ενός καλοκαιριάτικου αναστάσιμου Πάσχα. Καταστόλιστη η ορθόδοξη Ελλάδα από ναούς, εξωκκλήσια, παρεκκλήσια και μοναστήρια της Θεοτόκου σε κάποιο από τα αναρίθμητα ονόματα που της έχουν αποδοθεί. Καταστόλιστο και το Λιτόχωρο από τρεις εκκλησίες που χτίστηκαν με ολόθερμη πίστη και φέρουν το όνομά της: Η Κοίμησις της Θεοτόκου, η Γοργοεπήκοος (παλαιού ημερολογίου) και η Μετάστασις της Θεοτόκου. Τα προσκυνήματα αυτά είναι στις ευσεβείς ψυχές πόλος έλξης προς την πάναγνη μητέρα του Χριστού.

        Την Θεοτόκο έχουμε μεσίτρια και πρέσβειρα προς τον σωτήρα του κόσμου, τον Χριστό. Τον Δεκαπενταύγουστο, στη γιορτή της Κοίμησής της, όλοι οι Έλληνες, όπου κι αν βρίσκονται, εκφράζουν το μεγαλείο της πίστης και της ελπίδας τους.

        Μέσα στη σύγχυση των ηθών και των ιδεών της εποχής μας, η Παναγία στέκεται ως φωτεινό μετέωρο της αγιότητας, της αγνότητας και της σεμνότητας. Να γιατί πρέπει ο σύγχρονος άνθρωπος να ενατενίζει στον ψυχικό πλούτο της Υπεραγίας Θεοτόκου.