Οι δυναστείες στη δημοκρατία από την "ΣΗΜΕΡΙΝΗ"
Οι μεγάλοι και ωραίοι μπορεί να τα καταφέρουν να πείσουν και να ξεγελάσουν μέχρι ενός σημείου, όταν είναι όμως κενοφιλόδοξοι, καιροσκόποι και συμφεροντολόγοι, αργά ή γρήγορα θ’ αποκαλυφθούν
Το καλοκαίρι που πέρασε, καθόμουνα σε μια καφετερία στο Λιτόχωρο στους πρόποδες του Ολύμπου με το Νίκο Κάκαλο, πρώην βουλευτή για πέντε θητείες, της Νέας Δημοκρατίας. Συζητούσαμε διάφορα πολιτικά θέματα και κυρίως τα αίτια και τα αιτιατά της οικονομικής κρίσης, τη διαφθορά και τα δεινά της Ελλάδας. Μεταξύ άλλων, μου διηγήθηκε και το εξής περιστατικό. Κάποτε καθόταν στη διπλανή ταβέρνα με τον Κώστα Καραμανλή (τον νεότερο), όταν ήταν ακόμη απλός βουλευτής.
Του είχε εκμυστηρευτεί ότι θα γίνει Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Το θεώρησε, όπως μου είπε, αστείο και το αντιμετώπισε με ειρωνεία, διότι δεν πίστευε ότι ένας νεαρός που έπαιζε Play Mobil, λόγω του ονόματός του και μόνο, θα αναρριχηθεί έτσι απότομα στη θέση αυτή. Και όμως, σε λίγους μήνες, αρχές του 1997, έθετε υποψηφιότητα για την Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ο Νίκος Κάκαλος υποστήριξε τότε ανοικτά την υποψηφιότητα του Γιώργου Σουφλιά.
Στο περιστύλιο της Βουλής, πριν μπει στην αίθουσα συνεδριάσεων, τον συνάντησε ο Παναγιώτης Κρητικός, αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Τον φώναξε και του είπε: «Επειδή φαίνεσαι καλό και έντιμο παιδί και σε πάω, η συμβουλή μου είναι μην ταχθείς εναντίον του Κώστα Καραμανλή, διότι Καραμανλής θα εκλεγεί, όπως και σε μας στο ΠΑΣΟΚ μετά τον Σημίτη, που ήταν Πρωθυπουργός τότε, Παπανδρέου θα εκλεγεί και πάλιν, αυτή είναι η μοίρα μας».
Πράγματι, έτσι και έγινε. Και οι δυο, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου, εκλέγησαν αρχηγοί των κομμάτων τους και στη συνέχεια Πρωθυπουργοί, όπου κυβέρνησαν συνολικά για 7,5 χρόνια, οδηγώντας την Ελλάδα στην καταστροφή. Μπορεί να μην είχαν την αποκλειστική ευθύνη, αλλά δεν είχαν και την επάρκεια για να την σώσουν. Ανελίχθηκαν λόγω ονόματος, ως γόνοι οικογενειών μεγάλων πολιτικών ανδρών. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι απόγονοι μεγάλων ανδρών τις περισσότερες φορές δεν αποτελούν συνταγή επιτυχίας. Οι δυναστείες στη δημοκρατία πολλές φορές εξελίσσονται σε καρκινώματα.
Λέγοντας όλα αυτά, μου ήρθε στο μυαλό η ρήση του Γεώργιου Παπανδρέου, που απευθυνόμενος προς τον Σοφοκλή Βενιζέλο, γιο του μεγάλου Έλληνα πολιτικού Ελευθέριου Βενιζέλου, του είπε: «Είσαι αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος».
Η πολιτική ανέλιξη του Άκη
Μετά κατέβηκα στην Αθήνα. Επισκέφθηκα για τρίτη φορά το μουσείο της Ακρόπολης. Μου αρέσει να βλέπω τα γλυπτά του Παρθενώνα με φόντο τον Παρθενώνα. Στη συνέχεια κάθισα στην καφετερία του μουσείου και μεταξύ καφέ και τσιγάρου θαύμαζα το μεγαλείο του Παρθενώνα, στην κορυφή της Ακρόπολης, ενώ στους πρόποδές της διέκρινα το πίσω μέρος του μεγάρου, που αγόρασε με χρήματα του ελληνικού λαού, ο Άκης Τσοχατζόπουλος.
Τότε συνειδητοποίησα το μεγαλείο τού χθες και το κατάντημα τού σήμερα της Ελλάδας. Οπότε αναγκαστικά η σκέψη μου οδηγήθηκε στην πολιτική ανέλιξη του Άκη. Τον Άκη Τσοχατζόπουλο τον επέβαλε ετσιθελικά ως Γενικό Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρά τις έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες ηγετικών στελεχών και μελών του κόμματος. To γιατί και τι τον προόριζε δεν ήξερε κανείς.
Ήταν ψηλός και ωραίος, με λόγο όμως κενό και όταν μιλούσε, έδινε την εντύπωση ότι εκήρυττε, χωρίς να λέει τίποτα στην πραγματικότητα. Στον λόγο του διέκρινες την προσπάθεια να πείσει δήθεν για κοινωνικές ευαισθησίες και εθνικά οράματα. Πίστεψε ότι εντάχθηκε στη δυναστεία των Παπανδρέου. Γι’ αυτό μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου διεκδίκησε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και επομένως την πρωθυπουργία της Ελλάδας.
Παρουσιάστηκε ως διάδοχός του, καπηλευόμενος τη μνήμη του και επενδύοντας στην εύνοια που του έδειξε. Ευτυχώς οι Σοσιαλιστές της Ελλάδας τού έκοψαν τον δρόμο. Τελικά βγήκε από την πάροδο και ανέλαβε το Υπουργείο Άμυνας με όλα τα γνωστά επακόλουθα. Οι μεγάλοι και ωραίοι μπορεί να τα καταφέρουν να πείσουν και να ξεγελάσουν μέχρι ενός σημείου, όταν είναι όμως κενοφιλόδοξοι, καιροσκόποι και συμφεροντολόγοι, αργά ή γρήγορα θ’ αποκαλυφθούν. Το πολιτικό αισθητήριο του λαού θ’ αντιδράσει. Το πρόβλημα, όμως, είναι να γίνει έγκαιρα η διάγνωση.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Ξεκίνησα να φύγω, ακολουθώντας την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Είχα δεξιά μου τον Παρθενώνα και αριστερά το μέγαρο Τσοχατζόπουλου. Τα αισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ένιωθα θαυμασμό για το παρελθόν, αγανάκτηση για το παρόν και αγωνία για το μέλλον. Οι ψηλοί και ωραίοι μπορεί να ξαναρθούν, μπορεί να σαγηνεύσουν μεγάλους ηγέτες, μπορεί να καπηλευτούν και τη μνήμη τους, μπορεί να χρηστούν διάδοχοί τους και μπορεί ακόμα να τους υποστηρίξουν και οι Σοσιαλιστές και κάποιοι άλλοι που πωλούν πατριωτισμό και κερδίζουν.
Ενώ οι υπόλοιποι υπηρετούν και πληρώνουν. Η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται. Η Κύπρος δεν αποτελεί εξαίρεση. Δυστυχώς θα τα συναντήσουμε όλα, αυτή είναι η μοίρα μας. Πιστεύω, όμως, ότι τελικά θα υπερβούμε τον οποιοδήποτε σκόπελο.
Στο περιστύλιο της Βουλής, πριν μπει στην αίθουσα συνεδριάσεων, τον συνάντησε ο Παναγιώτης Κρητικός, αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Τον φώναξε και του είπε: «Επειδή φαίνεσαι καλό και έντιμο παιδί και σε πάω, η συμβουλή μου είναι μην ταχθείς εναντίον του Κώστα Καραμανλή, διότι Καραμανλής θα εκλεγεί, όπως και σε μας στο ΠΑΣΟΚ μετά τον Σημίτη, που ήταν Πρωθυπουργός τότε, Παπανδρέου θα εκλεγεί και πάλιν, αυτή είναι η μοίρα μας».
Πράγματι, έτσι και έγινε. Και οι δυο, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου, εκλέγησαν αρχηγοί των κομμάτων τους και στη συνέχεια Πρωθυπουργοί, όπου κυβέρνησαν συνολικά για 7,5 χρόνια, οδηγώντας την Ελλάδα στην καταστροφή. Μπορεί να μην είχαν την αποκλειστική ευθύνη, αλλά δεν είχαν και την επάρκεια για να την σώσουν. Ανελίχθηκαν λόγω ονόματος, ως γόνοι οικογενειών μεγάλων πολιτικών ανδρών. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι απόγονοι μεγάλων ανδρών τις περισσότερες φορές δεν αποτελούν συνταγή επιτυχίας. Οι δυναστείες στη δημοκρατία πολλές φορές εξελίσσονται σε καρκινώματα.
Λέγοντας όλα αυτά, μου ήρθε στο μυαλό η ρήση του Γεώργιου Παπανδρέου, που απευθυνόμενος προς τον Σοφοκλή Βενιζέλο, γιο του μεγάλου Έλληνα πολιτικού Ελευθέριου Βενιζέλου, του είπε: «Είσαι αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος».
Η πολιτική ανέλιξη του Άκη
Μετά κατέβηκα στην Αθήνα. Επισκέφθηκα για τρίτη φορά το μουσείο της Ακρόπολης. Μου αρέσει να βλέπω τα γλυπτά του Παρθενώνα με φόντο τον Παρθενώνα. Στη συνέχεια κάθισα στην καφετερία του μουσείου και μεταξύ καφέ και τσιγάρου θαύμαζα το μεγαλείο του Παρθενώνα, στην κορυφή της Ακρόπολης, ενώ στους πρόποδές της διέκρινα το πίσω μέρος του μεγάρου, που αγόρασε με χρήματα του ελληνικού λαού, ο Άκης Τσοχατζόπουλος.
Τότε συνειδητοποίησα το μεγαλείο τού χθες και το κατάντημα τού σήμερα της Ελλάδας. Οπότε αναγκαστικά η σκέψη μου οδηγήθηκε στην πολιτική ανέλιξη του Άκη. Τον Άκη Τσοχατζόπουλο τον επέβαλε ετσιθελικά ως Γενικό Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρά τις έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες ηγετικών στελεχών και μελών του κόμματος. To γιατί και τι τον προόριζε δεν ήξερε κανείς.
Ήταν ψηλός και ωραίος, με λόγο όμως κενό και όταν μιλούσε, έδινε την εντύπωση ότι εκήρυττε, χωρίς να λέει τίποτα στην πραγματικότητα. Στον λόγο του διέκρινες την προσπάθεια να πείσει δήθεν για κοινωνικές ευαισθησίες και εθνικά οράματα. Πίστεψε ότι εντάχθηκε στη δυναστεία των Παπανδρέου. Γι’ αυτό μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου διεκδίκησε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και επομένως την πρωθυπουργία της Ελλάδας.
Παρουσιάστηκε ως διάδοχός του, καπηλευόμενος τη μνήμη του και επενδύοντας στην εύνοια που του έδειξε. Ευτυχώς οι Σοσιαλιστές της Ελλάδας τού έκοψαν τον δρόμο. Τελικά βγήκε από την πάροδο και ανέλαβε το Υπουργείο Άμυνας με όλα τα γνωστά επακόλουθα. Οι μεγάλοι και ωραίοι μπορεί να τα καταφέρουν να πείσουν και να ξεγελάσουν μέχρι ενός σημείου, όταν είναι όμως κενοφιλόδοξοι, καιροσκόποι και συμφεροντολόγοι, αργά ή γρήγορα θ’ αποκαλυφθούν. Το πολιτικό αισθητήριο του λαού θ’ αντιδράσει. Το πρόβλημα, όμως, είναι να γίνει έγκαιρα η διάγνωση.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Ξεκίνησα να φύγω, ακολουθώντας την οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Είχα δεξιά μου τον Παρθενώνα και αριστερά το μέγαρο Τσοχατζόπουλου. Τα αισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ένιωθα θαυμασμό για το παρελθόν, αγανάκτηση για το παρόν και αγωνία για το μέλλον. Οι ψηλοί και ωραίοι μπορεί να ξαναρθούν, μπορεί να σαγηνεύσουν μεγάλους ηγέτες, μπορεί να καπηλευτούν και τη μνήμη τους, μπορεί να χρηστούν διάδοχοί τους και μπορεί ακόμα να τους υποστηρίξουν και οι Σοσιαλιστές και κάποιοι άλλοι που πωλούν πατριωτισμό και κερδίζουν.
Ενώ οι υπόλοιποι υπηρετούν και πληρώνουν. Η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται. Η Κύπρος δεν αποτελεί εξαίρεση. Δυστυχώς θα τα συναντήσουμε όλα, αυτή είναι η μοίρα μας. Πιστεύω, όμως, ότι τελικά θα υπερβούμε τον οποιοδήποτε σκόπελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου