"Ελλάδα-Ευρώπη: 30 χρόνια μαζί. Η δύναμη της συμμετοχής"

Εκδήλωση της Ομάδας Ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας

Αθήνα, 26.5.2011

Σημεία ομιλίας του Ευρωβουλευτή Γιώργου Παπαστάμκου

Το κεντρικό ερώτημα της ομιλίας μου στρέφεται γύρω από την προφανή ή υποδηλούμενη διάθραυση των εσωτερικών μας θεσμικών, διαρθρωτικών και οργανωτικών δυσλειτουργιών, λόγω της συμμετοχής μας στην ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία. Και τούτο, "[ε]πειδάν τα τριάκοντα έτη εκβαίνωσιν", από την κορυφαία επιλογή του Ιδρυτή της Παράταξής μας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Ποιά η επίδραση του ευρωπαϊκού κεκτημένου επί του ελληνικού πολιτικοκοινωνικού και πολιτικοοικονομικού συστήματος; Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αφομοίωσε και διαμόρφωσε "σχολή αποτελεσματικής διαχείρισης" της πολυεπίπεδης – λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης– άρθρωσης της κρατικής εξουσίας;

* * *

Πανθομολογούμενο είναι σήμερα ότι η συνέργεια του εθνικού μας συστήματος δράσης με το ευρωπαϊκό και δι' αυτού με το παγκόσμιο πεδίο δυνάμεων υπήρξε ατελής.

Προς τεκμηρίωση επικαλούμαι ένα παράδειγμα από το πεδίο λειτουργικών μου αρμοδιοτήτων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: το αρνητικό ισοζύγιο στο εμπόριο των αγροτικών προϊόντων.

Ως μέλος της Επιτροπής Γεωργίας και Ανάπτυξης της Υπαίθρου θα ήθελα να επισημάνω ότι η μακρά διαδρομή της σύμπραξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα/Ευρωπαϊκή Ένωση μαρτυρεί ότι η κρίση της ελληνικής γεωργίας οφείλεται  στην συγκυριακή ως επί το πλείστον αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, αντί της καταπολέμησης των διαρθρωτικών αιτίων.

Ο αγροτικός τομέας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του οικονομικού και κοινωνικού ιστού της ελληνικής υπαίθρου. Αναπτύσσοντας την ελληνική ύπαιθρο, ανεβαίνει η περιφερειακή ταχύτητα της Ελλάδος.

Παρά τις τεράστιες μεταβιβαστικές πληρωμές από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα/Ένωση προς την ελληνική γεωργία η ελληνική ύπαιθρος βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο.

Το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο της "Ελλάδος της υπαίθρου" σχετίζεται με πολιτικά ελλείμματα σε επίπεδο τόσο της μικρο- όσο και της μακρο-διαχείρισης. Η μικρο-διαχείριση αφορά κυρίως στο εθνικό επίπεδο δράσης. Η μακρο-διαχείριση αφορά στο συνολικό ευρωπαϊκό επίπεδο δράσης. Μικρο- και μακρο-διαχείριση συνδέονται μεταξύ τους και αποτελούν ένα ενιαίο όλο.

Η σημερινή Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) έχει μετασχηματισθεί σε μία πολυλειτουργική δημόσια πολιτική, η οποία καλείται να υποστηρίζει την προσανατολισμένη στην αγορά αγροτική πολιτική, να συμβάλλει στη βιωσιμότητα και την ευρωστία του υπαίθρου χώρου, καθώς και στην περιβαλλοντικά αειφόρο παραγωγή και διαχείριση των γαιών.

Η σχέση μεταξύ της κοινωνίας των Ελλήνων αγροτών και της πολιτικής εκπροσώπησης ζητεί τον γόνιμο επαναπροσδιορισμό της επί τη βάσει μίας μακροπολιτικής ατζέντας, η οποία δεν πρέπει να παραμείνει ανώνυμη και απόμακρη. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να είναι προϊόν ενός προσχηματικού διαλόγου, αλλά το συμπεφωνημένο θεμέλιο μιας δημιουργικής φυγής προς τα εμπρός.

Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η ελληνική γεωργία έχει μέλλον. Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει μοχλό εξόδου της χώρας μας από την κρίση. Ευρωπαϊκοί πόροι θα εξακολουθήσουν να υφίστανται και στο πλαίσιο της νέας "ΚΑΠ προς το 2020". Διαρθρωτικός εκσυγχρονισμός, καταναλωτικός  εθνοκεντρισμός και εξαγωγικός προσανατολισμός είναι το ασφαλές τρίπτυχο αναζωογόνησης του γεωργικού μας τομέα. Μιλώντας για εξαγωγικό προσανατολισμό, αρκεί να αναλογισθούμε ότι το 99,999 % των καταναλωτών βρίσκεται εκτός Ελλάδος.

Το ελληνικό κράτος είναι μέρος του παγκοσμίου και του ευρωπαϊκού πολυ-επιπέδου συστήματος, εντός του οποίου εθνικές κυβερνήσεις και εθνικοί διοικητικοί μηχανισμοί διαπραγματεύονται ρυθμιστική πολιτική διμερούς και πολυμερούς συνεργασίας και ολοκλήρωσης στον γεωργικό τομέα.

Εξ ορισμού κράτη μέλη με αποτελεσματικά συστήματα διακυβέρνησης, με ικανότητα θέσεως στόχων και ενεργοποίησης μέσων και με αλληλουχία στόχων-μέσων εξέρχονται ενισχυμένα από τις διαπραγματεύσεις ρυθμιστικής πολιτικής.

Ως εθνικό σύστημα δράσης οφείλαμε ήδη να είχαμε διαμορφώσει και να κωδικοποιήσουμε το εθνικό διαπραγματευτικό πλαίσιο και τις ελληνικές προτεραιότητες αγροτικής πολιτικής, ώστε να τις εντάξουμε αποτελεσματικά στην ευρωπαϊκή συνθετική διαδικασία.

* * *

Η προσχώρηση της Ελλάδος στην Ευρωζώνη την κατέταξε στον πρώτο ομόκεντρο κύκλο της διαβαθμισμένης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η πράξη αυτή έφερε μαζί της δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ευκαιρίες και κινδύνους. Έφερε μαζί της και το βάρος προσαρμογής λόγω της μετάβασης από την εθνική στη μεταεθνική (νομισματική) εξουσία. Το βάρος της προσαρμογής δεν βρέθηκε, δυστυχώς, στο επίκεντρο μίας εθνικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας. Ο κοινωνικός αντίκτυπος τότε, απλωμένος σε έναν αξιόπιστο και σχετικά μακρό μεταρρυθμιστικό χρόνο, θα ήταν κατανεμημένος και ευκολότερα αποδεκτός με ορατά και μετρήσιμα δημοσιονομικά αποτελέσματα. Αντ’ αυτού υπήρξε διατήρηση των στρεβλώσεων, που είχαν συσσωρευθεί, ελάχιστες συγκρούσεις με αμυντικογενή συμφέροντα, ενίσχυση των διευθυνουσών ολιγαρχιών με αποδομητική λειτουργία.

Το πλέον εμφατικό σημείο ελλειπτικού (εξ)ευρωπαϊσμού συνιστά για τη χώρα μας η μη κατανόηση εκ μέρους του ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης των υποχρεώσεων, που το ίδιο ανέλαβε, συνομολογώντας την αυτοδέσμευσή του από την ευρωπαϊκή ζώνη δημοσιονομικής  σταθερότητας.

Ζητούμενο είναι η έξοδος από την κρίση πολιτικής αξιοπιστίας του οικονομικού μας συστήματος δράσης με υπερκαινοτόμες θεσμικές, οργανωτικές και διαρθρωτικές παρεμβάσεις. Ο οικονομικός χρόνος βρίσκεται σε σχέση ευθέως ανάλογη με τη σοβαρότητα και αποφασιστικότητα του εγχειρήματος ανάκαμψης. Χρειαζόμεθα ένα εθνικό πρόγραμμα συνολικής ανασυγκρότησης και δράσης με τη μέγιστη δυνατή πολιτική και κοινωνική συμφωνία.

Μία πολυετή αναπτυξιακή ατζέντα – παράλληλη με τις δημοσιονομικές προοπτικές 2014-2020 της ΕΕ– με έμφαση σε τομείς με προφανή προστιθέμενη αξία.

Ως ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούμε καθημερινά –υπό συνθήκες σαρωτικού οικονομικού χρόνου για την Πατρίδα μας– να εντάσσουμε αποτελεσματικά τις  ελληνικές προτεραιότητες στην ευρωπαϊκή πολιτική και ρυθμιστική διαδικασία.