Με αφορμή την παράσταση για τα 100 χρόνια από τη φυγή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Δε θα ήταν υπερβολή αν χαρακτήριζα «υπερπαραγωγή» την παράσταση που έδωσαν την Κυριακή το απόγευμα οι μαθητές του Λυκείου Λιτοχώρου για τη συμπλήρωση 100 ετών από τη φυγή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Το «στίγμα» αρχικά δόθηκε από τη φιλόλογο Γιώτα Καρατζίδου που με τον πρόλογό της μας μετέφερε στη γειτονιά μιας άτυχης βαρυπενθούσας μάνας που τον προπερασμένο αιώνα περνούσε τη ζωή της μοιρολογώντας στη Σκιάθο.
Σε μια πρωτότυπη προσέγγιση του διηγήματος «Το μοιρολόγι της Φώκιας», οι μαυροφορεμένοι μαθητές Ιωάννα Βαρμάζη και Μάρκος Τζέτζη, με την από ψυχής αφήγησή τους, που ήταν άψογα συγχρονισμένη με εύστοχες μουσικές επιλογές, κατέπληξαν το κοινό. Ένα κοινό που πήγε στην αίθουσα τελετών του Λυκείου απλά για να καμαρώσει το βλαστάρι του ή να κάνει δημόσιες σχέσεις και αποχώρησε με την «κάθαρση».
Λιτό και απέριττο το σκηνικό, με υλικά μόνο εκκλησιαστικά κεράκια, που όμως ήταν υπέρ αρκετά για να γεμίσουν το πάλκο και να μας οδηγήσουν στην ψυχή της "γραίας Λούκαινας και της εγγόνας της Ακριβούλας".
Αποκορύφωμα το χορικό, μία πένθιμη ακολουθία με απαράμιλλη βιωματική υποκριτική από τους μαθητές. Εντυπωσιακοί θρήνοι και μοιρολόγια.
Λίγο πριν τις πανελλήνιες, τα παιδιά ξεπέρασαν εαυτούς. Αψίφησαν τα βιβλία τους και απορροφήθηκαν από το μεράκι. Και ότι γίνεται με μεράκι γίνεται τέλειο. Πήραν το πρώτο τους 20άρι, εύχομαι να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα.
Ιδιαίτερα θα σταθώ στην υποκριτική δεινότητα της μαθήτριας Ελένης Ανδριά. Στιβαρή παρουσία, ξεπέρασε το «άριστα».
Αναπολώ τις παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο Δίου στα τέλη του ’70 και αρχές του ’80. Θυμάμαι τις Άννα Συνοδινού και Κατερίνα Χέλμή, τραγικές ηρωίδες στην «Ηλέκτρα» και συγκρίνω. Καμία υπερβολή. Δεν είναι όμως αυτές οι καθηγήτριές της. Είναι οι καθηγήτριες και οι καθηγητές του Λυκείου Λιτοχώρου.
Συγχαρητήρια και ευχαριστώ λοιπόν, πέρα από τη Γιώτα Καρατζίδου, που ξεχειλίζει από έμπνευση δημιουργίας και πείσμα για ποιότητα και λάμψη, στην Έλσα Κάλφογλου, που κλιμακωτά με την υψηλού επιπέδου αφήγησή της προετοίμασε το κοινό για την υποδοχή των πρωταγωνιστών, στη Μελετινή Αμπάδου που ο θρήνος της κέντρισε τις καρδιές των θεατών, στο σκηνοθέτη Γιώργο Παπαϊωάννου που υπέδειξε στα σχολικά θεατρικά δρώμενα του Λυκείου Λιτοχώρου τους δρόμους της υψηλής υποκριτικής, στους ακούραστους, διευθυντή του Λυκείου Γιώργο Μάνο και τον υποδιευθυντή Γιάννη Μανουσάκη που προσέθεσαν στην πολυποίκιλη σταδιοδρομία τους μια αξιοζήλευτη θεατρική παράσταση. Και πάλι συγχαρητήρια. Τιμούν την εκπαίδευση!
Κοντά σ’ αυτούς θα βάλω και ένα μαθητή. Το Δημήτρη Μανουσάκη που στον τομέα της ψηφιακής παραγωγής πιο πολλά έχει να διδάξει παρά να διδαχθεί. Με απόλυτα συγχρονισμένες εικονοληπτικές ζεύξεις, με άψογο συντονισμό πλάνων, εικόνας, ήχου και φωτισμού, συνέθεσε την παρακεκινδυνευμένη αυτή ιδέα και σε πείσμα των ελαχίστων διαθεσίμων μέσων προβολής έδωσε στην παράσταση επαγγελματική διάσταση. Το μέλλον του ανήκει!
Τα φώτα στη ράμπα σβήσαν. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι αυτή η παράσταση τέλειωσε. Τώρα αρχίζει!
Συγχαρητήρια
Κώστας Δημόπουλος
Το «στίγμα» αρχικά δόθηκε από τη φιλόλογο Γιώτα Καρατζίδου που με τον πρόλογό της μας μετέφερε στη γειτονιά μιας άτυχης βαρυπενθούσας μάνας που τον προπερασμένο αιώνα περνούσε τη ζωή της μοιρολογώντας στη Σκιάθο.
Σε μια πρωτότυπη προσέγγιση του διηγήματος «Το μοιρολόγι της Φώκιας», οι μαυροφορεμένοι μαθητές Ιωάννα Βαρμάζη και Μάρκος Τζέτζη, με την από ψυχής αφήγησή τους, που ήταν άψογα συγχρονισμένη με εύστοχες μουσικές επιλογές, κατέπληξαν το κοινό. Ένα κοινό που πήγε στην αίθουσα τελετών του Λυκείου απλά για να καμαρώσει το βλαστάρι του ή να κάνει δημόσιες σχέσεις και αποχώρησε με την «κάθαρση».
Λιτό και απέριττο το σκηνικό, με υλικά μόνο εκκλησιαστικά κεράκια, που όμως ήταν υπέρ αρκετά για να γεμίσουν το πάλκο και να μας οδηγήσουν στην ψυχή της "γραίας Λούκαινας και της εγγόνας της Ακριβούλας".
Αποκορύφωμα το χορικό, μία πένθιμη ακολουθία με απαράμιλλη βιωματική υποκριτική από τους μαθητές. Εντυπωσιακοί θρήνοι και μοιρολόγια.
Λίγο πριν τις πανελλήνιες, τα παιδιά ξεπέρασαν εαυτούς. Αψίφησαν τα βιβλία τους και απορροφήθηκαν από το μεράκι. Και ότι γίνεται με μεράκι γίνεται τέλειο. Πήραν το πρώτο τους 20άρι, εύχομαι να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα.
Ιδιαίτερα θα σταθώ στην υποκριτική δεινότητα της μαθήτριας Ελένης Ανδριά. Στιβαρή παρουσία, ξεπέρασε το «άριστα».
Αναπολώ τις παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο Δίου στα τέλη του ’70 και αρχές του ’80. Θυμάμαι τις Άννα Συνοδινού και Κατερίνα Χέλμή, τραγικές ηρωίδες στην «Ηλέκτρα» και συγκρίνω. Καμία υπερβολή. Δεν είναι όμως αυτές οι καθηγήτριές της. Είναι οι καθηγήτριες και οι καθηγητές του Λυκείου Λιτοχώρου.
Συγχαρητήρια και ευχαριστώ λοιπόν, πέρα από τη Γιώτα Καρατζίδου, που ξεχειλίζει από έμπνευση δημιουργίας και πείσμα για ποιότητα και λάμψη, στην Έλσα Κάλφογλου, που κλιμακωτά με την υψηλού επιπέδου αφήγησή της προετοίμασε το κοινό για την υποδοχή των πρωταγωνιστών, στη Μελετινή Αμπάδου που ο θρήνος της κέντρισε τις καρδιές των θεατών, στο σκηνοθέτη Γιώργο Παπαϊωάννου που υπέδειξε στα σχολικά θεατρικά δρώμενα του Λυκείου Λιτοχώρου τους δρόμους της υψηλής υποκριτικής, στους ακούραστους, διευθυντή του Λυκείου Γιώργο Μάνο και τον υποδιευθυντή Γιάννη Μανουσάκη που προσέθεσαν στην πολυποίκιλη σταδιοδρομία τους μια αξιοζήλευτη θεατρική παράσταση. Και πάλι συγχαρητήρια. Τιμούν την εκπαίδευση!
Κοντά σ’ αυτούς θα βάλω και ένα μαθητή. Το Δημήτρη Μανουσάκη που στον τομέα της ψηφιακής παραγωγής πιο πολλά έχει να διδάξει παρά να διδαχθεί. Με απόλυτα συγχρονισμένες εικονοληπτικές ζεύξεις, με άψογο συντονισμό πλάνων, εικόνας, ήχου και φωτισμού, συνέθεσε την παρακεκινδυνευμένη αυτή ιδέα και σε πείσμα των ελαχίστων διαθεσίμων μέσων προβολής έδωσε στην παράσταση επαγγελματική διάσταση. Το μέλλον του ανήκει!
Τα φώτα στη ράμπα σβήσαν. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι αυτή η παράσταση τέλειωσε. Τώρα αρχίζει!
Συγχαρητήρια
Κώστας Δημόπουλος
Παραλείψατε, πιστεύω χωρίς πρόθεση, την Σκηνογράφο της παράστασης, τη Σοφία Τζουμάκα. Τα σκηνικά της παράστασης, είχαν το μεγαλείο της απλότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή η εκδήλωση, μα αυτό που άξιζε περισσότερο ήταν η ομιλία του κυρίου Μάνου, γιατί έδινε περισσότερο από κάθε τι το πραγματικό στίγμα του Παπαδιαμάντη: Το σπάνιο ήθος του συγγραφέα, το ελεύθερο του χαρακτήρα του, την ζωντανή του πίστη και προσήλωση στην ελληνορθόδοξη παράδοση, την στάση του απέναντι στην πολιτική. Αυτό το "άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας" του συγγραφέα, ήταν το σημαντικότερο πράγμα που ακούστηκε στην εκδήλωση. Μπράβο κύριε Μάνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή